Του Γιώργου Βιτώρου
Στους ”Κουμπέδες”, στο καφενείο του Μανόλη Καλλέργη, στεκότανε χθες, ο Μιχάλης Βρέντζος ή ”Αετός” κι ως με είδε, με φώναξε. Πήγα με χαρά, με κέρασε καφέ αλλά εγώ είχα έτοιμο το μαγνητοφωνάκι:
Ω την παντέρμη μοναξά
μια συντροφιά την κάνει,
ούτε χατίρι σου χαλά
ούτε κακή σου βγάνει…!!!
Όπου κι αν πας η σκέψη μου
θα `ρχεται να σε βρίνει
και να τση κάνεις συντροφιά
μόνη τζη να μη μείνει…!!!
Αφού δε ξέρεις ν` αγαπάς
ρώτηξε να σου πούνε,
ίντα λογιώς το κάνουνε
εκείνοι π` αγαπούνε…!!!
Νά σαι καλά Μιχάλη, που κάθε φορά που σε θωρώ θυμάμαι τον πατέρα σου, τον αξέχαστο ”Τηγανίτη”, που ”κίνησε γη και ουρανό” να βρει τον φονιά, το διαβόητο και σατανικό κάθαρμα της κατοχής, τον Μαγιάση, που πριν σκοτώσει τον αδερφό σου, τον βασάνισε απάνθρωπα στη Νίδα. Όταν είδε ο Σήφης ο Γερμανός λοχίας το πτώμα και κυρίως όταν είδε, μπηγμένο τον κάλυκα της σφαίρας στην τρύπα που είχε ανοίξει το βλήμα της, είπε:
”-Αυτό αποκλείεται να το έκανε Γερμανός στρατιώτης!
Και πράγματι το είχε κάνει Έλληνας.! Αυτόν λοιπόν τον αγριάνθρωπο, ο πατέρας σου τον τιμώρησε μέσα στο δικαστήριο, γιατί πίστευε πως μόνο έτσι ”αναπαύεται” η ψυχή του σκοτωμένου, σύμφωνα με τους παμπάλαιους άγραφους Νόμους:
Ένας αητός των Βρέτζηδω
σκότωσε τον Μαγιάση,
κι όλος ο κόσμος έλεγε
η χέρα ντου ν` αγιάσει…!!!
