Σε κατάστημα πωλήσεων δίσκων της οδού Καραγεώργη της Σερβίας, οι πελάτες ήταν προχθές σε μια στιγμή πρόσκοποι.
Και ερχόντουσαν από πολύ μακριά.
Από τη Μαδαγασκάρη.
Ζήτησαν να αγοράσουν δίσκους ελληνικής μουσικής.
Η πωλήτρια τους υπέδειξε, μεταξύ άλλων, ”Τα παιδιά του Πειραιά”.
Οι πρόσκοποι δεν δέχτηκαν.
”Αυτόν τον ξέρουμε καλά.
Τον έχουμε και στην πατρίδα μας.”
Υπερηφάνεια για την ελληνίδα πωλήτρια για λογαριασμό της ελληνικής μουσικής,
έκδηλη υπερηφάνεια και σε έναν κύριο, που καθότανε στο βάθος του μαγαζιού αμίλητος παρακολουθώντας ασκαρδαμυκτί όσα λεγόντουσαν.
Η συζήτηση συνεχίζεται.
Και η διαλογή των δίσκων.
Τέλος, οι μικροί βρήκαν αυτό που ήθελαν.
Ένα δίσκο με πολλά τραγούδια του Χατζιδάκι.
– Πόσο κάνει;
– 200 δραχμές.
– Δεν έχουμε τόσα χρήματα. Μας κάνετε τη χάρηνα τον ακούσουμε λίγο τουλάχιστον,
προσέθεσαν, ντροπαλά.
Πριν η πωλήτρια απαντήσει, βεβαίως καταφατικά, μια φωνή ακούστηκε από το βάθος του μαγαζιού.
– Δώσε τον δίσκο στα παιδιά, Καίτη.
Θα τον πληρώσω εγώ.
Είπε μάλιστα, θα τον ”πληγώσω” εγώ.
Η προσφορά μεταφράστηκε στους δύο νέους.
– Γιατί μας τον χαρίζει ο κύριος;
Είναι τόσο πλούσιος; Μήπως είναι ο Ωνάσης; ρώτησαν με παιδική αφέλεια.
– Ο Ωνάσης όχι.
Είναι ο Μάνος Χατζιδάκις.
……………………………………………………
Σαν σήμερα, το 1994, έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Χατζιδάκις
……………………………………………………
Από άρθρο της Μαρίας Ρεζάν στην Εφημερίδα ”Ελευθερία” (1963)
Πηγή: logomnimon. wordpress. com
Πηγή: Πρόσωπα
