Σύνταξη κειμένου, φωτογραφικό υλικό: Φανούριος Ζαχαριουδάκης
Τα παλιά τα χρόνια στο χωριό μου, το χωριό Γαλιά, την ημέρα του Μεγάλου Αγιασμού, πέρα που έβαζαν σε ένα μικρό γυάλινο μπουκάλι ”αγίασμα”, απ’ αυτό το αγίασμα που έπαιρναν από την εκκλησία και το τοποθετούσαν ψηλά στο εικονοστάσι του σπιτιού των για να βρίσκεται εκεί όλο το χρόνο, έβαζαν και σε άλλο γυάλινο μπουκάλι πάλι αγίασμα και το πήγαιναν στα λιόφυτα ή στα αμπέλια τους και το κρέμαγαν σε ένα κλάδο.
Το αγίασμα αυτό θα μείνει κρεμασμένο εκεί όλο το χρόνο και έτσι θεωρούσαν ότι είχαν καθαγιαστεί όλα τα δένδρα των.
Μπορεί το αγίασμα αυτό να ήταν εκτεθειμένο σε όλες της καιρικές συνθήκες του χρόνου, αλλά πάντοτε παρέμενε καθαρό και αναλλοίωτο.
Ωστόσο την ίδια ημέρα, την ημέρα του Μεγάλου Αγιασμού δηλαδή, ξεκίναγαν για πρώτη φορά να κλαδεύουν τα αμπέλια των, κλαδεύοντας έστω και λίγες κουρμούλες.
Το κλάδεμα όμως συνεχιζόταν το επόμενο χρονικό διάστημα και εάν ήταν δυνατό, να κλαδευτεί όλο το αμπέλι, το μήνα Ιανουάριο.
Εξάλλου και το ίδιο το αμπέλι το ”διπλοπαραγγέλνει” στ’ αφεντικό του:
”Κλάδεψέ με το Γενάρη, να σου δέσω σαν πρινάρι.
Κλάδεψέ με τον Απρίλη, να σου κάμω ένα σταφύλι”
Ωστόσο υπάρχει και η παροιμία που όλοι οι αμπελουργοί πρέπει να γνωρίζουν:
”Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μη ξανοίγεις”!!
