Του Μανώλη Αφραθιανάκη*
“Κάθε γη πλάττει τον άνθρωπον κατ΄εικόνα και ομοίωσιν Εαυτής.
Θέλει τον άνθρωπόν της, όπως το φυτόν της και το ζώον της, εκδηλωτήν της…” – Περικλή Γιαννόπουλου, Η Ελληνική γραμμή και το ελληνικόν χρώμα, εκδ. Γαλαξία, Αθήνα 1965.
Η ανάβαση ενός βουνού δεν είναι υπόθεση μόνο σωματικής άσκησης. Είναι ανάταση και ενδυνάμωση ψυχής.
Ξεκινήσαμε πριν τα χαράματα από το καταφύγιο στο Λάκκο του Μιγερού, σε υψόμετρο 1700 μέτρων. Το σκοτάδι σαν κουρτίνα απλώνεται παντού, έτοιμη να ανοίξει και να αποκαλύψει το τοπίο. Ο ήλιος βιάζεται να ανατείλει και να δώσει ζωή στα χρώματα. Το τοπίο άδενδρο, αλλά τόσο πλούσιο σε ενέργεια. Η κορυφογραμμή σαν ομαλή μαθηματική καμπύλη αρχίζει να σχηματίζεται και να οριοθετεί τη γη με τον ουρανό. Οι πέτρες αρχίζουν να φωτίζονται, έτοιμες να διηγηθούν τη γεωλογική τους ιστορία. Τα φυτά τεντώνονται και ετοιμάζονται να ρουφήξουν το φως. Μπροστά μας το βουνό με την απότομη κλίση και τις σάρες των χαλικιών σαν χαλί που στρώθηκε για να μας υποδεχτεί. Η ανάβαση διαρκεί περίπου δυόμιση ώρες έως την κορυφή, το μπαλκόνι της Κρήτης (Τίμιος Σταυρός, υψόμετρο 2456 μέτρα). Ο άνεμος δέρνει τις πέτρες και κάνει την τρίχα να σηκώνεται. Τα χορτοπιτάκια της Τιτούλας έρχονται να αναπληρώσουν τη χαμένη ενέργεια. Το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού στέκεται εκεί αγέρωχο, αν και πληγωμένο από κάποιο κεραυνό. Το μάτι χάνεται στο βάθος. Η αίσθηση του χώρου σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι. Μετά από την απαραίτητη ξεκούραση ξεκινάμε την κατάβαση από το μονοπάτι της ”Στράτας του Ψηλορείτη”. Κρατήρες χιονιού βαστούν ακόμη και σου θυμίζουν το βαρύ χειμώνα που πέρασε. Ο ήλιος έχει ανέβει αρκετά και φωτίζει τα πολύχρωμα φυτά. Οι πέτρες σαν καθρέφτες σε προκαλούν να τις αγγίξεις και να νοιώσεις τη θερμότητα της ιστορίας τους. Δεξιά και αριστερά από το μονοπάτι τα ενδημικά και μη φυτά των βουνών της Κρήτης παίρνουν πόζα για να φωτογραφηθούν. Η διαδρομή τελειώνει εκεί που ξεκίνησε. Ο κύκλος έκλεισε αλλά το μυαλό άνοιξε.
Παραφράζοντας λίγο τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη, θα προτρέψω τους φίλους μου:
”Να γυρίζετε την Κρήτη, να βλέπετε, να βλέπετε και να μην χορταίνετε”.
Τα φυτά των φωτογραφιών είναι:
Crocus sieberi: Ενδημικός των βουνών της Κρήτης.
Acantholimon androsaceum: Ενδημικό των βουνών της Κρήτης.
Silene variegata: Ενδημικό των βουνών της Κρήτης.
Centaurea idaea: Ενδημικό των βουνών της Κρήτης.
Scilla nana (Chionodoxa cretica) – Δόξα του χιονιού: Ενδημικό των βουνών της Κρήτης.
Crepis subthorpiana: Ενδημικό των βουνών της Κρήτης.
Η πεταλούδα είναι Coenonympha thyrsis (Nymphalidae), ενδημική της Κρήτης.
* Ο Μανώλης Αφραθιανάκης είναι Εκπαιδευτικός και το κείμενο με τις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε είναι από την επίσκεψή του στον Ψηλορείτη, τέτοιες ημέρες, πριν δυο χρόνια…
