Γράφει ο Γρηγόρης Τρύπας*
Θυμάμαι ακόμα τον πρώτο μου δάσκαλο.
Όχι ακριβώς πρώτο, κάπου εκεί στην Πέμπτη.
Μα στην καρδιά μου πρώτο.
Παράξενο ντύσιμο, ιδιόμορφο χτένισμα, σοβαρότητα, αυστηρό βλέμμα, μα και γλυκύτητα ψυχής, εσωτερική ομορφιά, έμπνευση… ζωής!
Άξαφνα αστείος και διασκεδαστικός, συνήθως σοβαρός –εναλλαγή που δεν ξεχνιέται εύκολα–, πνεύμα ανοιχτό, ιδιόμορφος, ευφάνταστος.
Τον έχω ακόμα στην πρώτη θέση.
Είναι ο εμπνευστής μου!
Τα χρόνια πέρασαν, έγινα «μεγάλος» και δάσκαλος.
Και χαίρομαι πολύ όταν συναντώ παλιούς μαθητές που δείχνουν ενθουσιασμό και χαρά για την προσφορά μου, όχι τόσο στη μάθηση, όσο για το «σμίλευμα» ψυχών και προσωπικοτήτων.
Γιατί αυτό κάνει ο «αξέχαστος» δάσκαλος: διαμορφώνει, αναδεικνύει, εμπνέει, δημιουργεί, είναι ουσιαστικός μορφωτής και ψυχο-πλάστης.
Όπως ήταν κάποτε για μένα ο πρώτος μου δάσκαλος.
Παιδιά, ανοίξτε το μυαλό και την καρδιά και ετοιμάστε μια περίοπτη θέση για τον έναν, τον ξεχωριστό δάσκαλο που θα σας εμπνεύσει. Σίγουρα υπάρχει.
Κι αν δεν τον συναντήσατε ακόμα, θα τον βρείτε μπροστά σας στα επόμενα σχολικά χρόνια.
Και να είστε σίγουροι πως θα βρεθεί, γιατί τον έχετε ανάγκη.
Θα «μιλήσει» στην ψυχή σας.
Δε θα ’ναι ο ίδιος για όλους, μα θα σας συντροφεύει για μια ζωή!
Και πού ξέρετε: μπορεί κι εσείς κάποια μέρα να γίνετε εμπνευστές άλλων ανθρώπων. Ευχής έργον!
- Ο Γρηγόρης Τρύπας, δάσκαλος, 10ο Δημοτικό Σχολείο Νίκαιας
- Πηγή: kathimerini.gr
