Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Κατερίνα
Το ξέρω το πρόσωπο σου, μου είναι οικείο.
Το έχω δει, το έχω σκουπίσει, το έχω κοιτάξει με λύτρωση.
Είναι το πρόσωπο του αδελφού μου.
Τώρα το υμνούμε το λατρεύουμε το πρόσωπο σου, το ήθος ,τον αγώνα σου.
Αλλά ζώντας στη χώρα των Λωτοφάγων αύριο θα το ξεχάσουμε!
Όχι όλοι.
Εμείς ποτέ!
Εμείς έχουμε δει αυτό το καπνισμένο πρόσωπο να βγαίνει από το αυτοκίνητο της πυροσβεστικής μετά από πέντε μέρες, κατάκοπο χωρίς πνοή
Εμείς μόλις μαθαίνουμε για φωτιά πιάνουμε το τηλέφωνο με την ελπίδα να μην είναι βάρδια ο Χρήστος μας!
Εμείς έχουμε δει αυτό το πρόσωπο πριν ,να αφήνει γυναίκα και παιδιά και να τρέχει σαν να είναι πόλεμος.
Ναι πόλεμος!
Εμείς ξέρουμε ότι έχει συμβεί την μια στιγμή να είναι στο τραπέζι με φίλους και την επόμενη να τρέχει σε τροχαίο να απεγκλωβίσει τον φίλο του, που πριν απέναντι του ήταν στο τραπέζι.
Εμείς έχουμε δει αυτό το καπνισμένο πρόσωπο να ξεπλένει τους καπνούς από πάνω του να φοράει τα καλά του και να τρέχει, πάλι να τρέχει ,να αποχαιρετήσει τον φίλο του, τον συνάδελφο του που νικήθηκε απ τη φωτιά.
Εμείς ξέρουμε ότι μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι είκοσι χρόνια ποτίζουν καπνοί το δέρμα τους, είκοσι χρόνια αντικρίζουν το θάνατο σε συντρίμμια , θάλασσες και βουνά, είκοσι χρόνια τρέχουν σαν να είναι πόλεμος, είκοσι χρόνια διακινδυνεύουν τη ζωή τη δικιά τους ,των παιδιών τους ,των οικείων τους αλλά ξεπλένουν τους καπνούς σκουπίζουν το καπνισμένο πρόσωπο και συνεχίζουν και τρέχουν.
Εμείς Κατερίνα δε θα σε ξεχάσουμε
Εμείς ποτέ!
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός από τον Αμπελούζο της Μεσαράς και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
