Ερωτεύτηκα τον Χορν. Όμως ενώ
ήμουν ερωτευμένη, δεν τον ήθελα.
Θεωρούσα το μπλέξιμο μαζί του επικίνδυνο.
Από τον καιρό ακόμα
που ήμαστε στο Εθνικό Θέατρο,
είχα προσέξει πόσο φίνος ήταν.
Πολύ κομψός με ξεχωριστό χιούμορ.
Μάγευε με την προσωπικότητά του.
Όλοι γελούσαν με τ’ αστεία του αλλά
εμένα μου φαινόταν εκνευριστικός,
γιατί το είχε πάρει πολύ πάνω του
και ειρωνευόταν τους πάντες.
Έκανα προσπάθειες
να μη του δίνω σημασία,
να μη γελάω με τα καλαμπούρια του.
Τους κορόιδευε όλους
και βέβαια κι εμένα μαζί, ότι κάνω τη
διανοούμενη και ”Αχ, αυτές οι ενζενύ…”
Τον μισούσα γι’ αυτή του τη στάση.
Τον μισούσα και τον θαύμαζα
ταυτόχρονα.
Αγαπηθήκαμε. Με τον Τάκη
ζήσαμε μαζί ωραία επτά χρόνια.
Ωραία, βέβαια, είναι ένας λόγος.
Έρωτας με δόντια – τρωγόμαστε
και αγαπιόμαστε συγχρόνως…
Ήταν τότε όταν σμίξαμε,
που ο Στέλιος Βόκοβιτς είχε πει
το περίφημο:
”Για να δούμε πώς θα ταιριάξουν
οι Βερσαλλίες με τα Βίλλια.”
Δηλαδή, ο Χορν με την υψηλή
καταγωγή κι εγώ η χωριατοπούλα.
Και νομίζω δεν είχε κι άδικο γιατί
η κοινωνική διαφορά μας, η διαφορά
αγωγής, επιπέδου, συνηθειών,
ήταν μία από τις βαθύτερες αιτίες
που τελικά χωρίσαμε.
Έλλη Λαμπέτη
Σαν σήμερα, το 1926, γεννήθηκε.
Πηγή: Πρόσωπα
