Κείμενο – Φωτογραφίες: Γεωργιος Χουστουλακης
Ότι απόμεινε από τις ελιές, στον Ορνε Ρεθύμνου…
Ο τόπος εκεί κάηκε. Μάθαμε πως εκεί κάηκαν δυστυχώς πολλές ελιές, σε ένα μέρος φτωχό, πάμφτωχοι, το πιο φτωχό ίσως του νόμου Ρεθύμνης.
Κάπου τις συναντάμε δεξιά μας, αν πάρουμε τη διαδρομή από Άνω Μέρος προς Αγία Γαλήνη, από το νέο δρόμο
Είναι ένας τόπος, που ο κόσμος εκεί δεν έχει πόρους να ζήσει, δεν ενδιαφέρεται όμως και η πολιτεία να κάνει κάτι. Το φράγμα του Πλατύ ας πούμε. Από κει κοντά περνά ο ποταμός, που καταλήγει στην Αγία Γαλήνη, και χάνονται άδοξα δισεκατομύρια τόνοι νερού, που αύριο μπορεί να μην τα έχουμε αυτά τα νερά. Αν υπήρχε το Φράγμα, άλλη ζωή θα είχανε κι εκείνοι που ζουν εκεί, και εμείς εδώ!
Λιγοστό λοιπόν το λάδι, για τον κάθε κάτοικο της περιοχής, λίγα τα οζα, γιατί δεν υπάρχει ούτε χορτάρι, λίγα τα καλλιεργήσιμα χωράφια, γιατί είναι ο τόπος, όλο βράχια και βουνά!
Λιγοστές ήταν και ελιές, που με κόπους ετών, και πολλών γενεών αποκτήθηκαν, δυστυχώς κάηκαν κι αυτές…
Σαν να χτυπήσει η Μοίρα μια οικογένεια, που ήταν ήδη και πρωτύτερα φτωχή!
Οι ελιές καίγονται εδώ, και μετατρέπονται σε ανθρώπινες φιγούρες.
Αυτό που δεν γνωρίζει ο κόσμος, είναι που οι φιγούρες αυτές έχουν μια ιδιαιτερότητα!
Άλλοτε από απόγνωση μοιάζουν σηκώνουν τα χέρια ψηλά στο θεό, ικετεύοντας τον να ζήσουν, άλλοτε σκύβουν μη μπορώντας να κρατήσουν το κορμί τους όρθιο, και άλλοτε αγκαλιάζονται οι κορμοί για τελευταία φορά, αναμένοντας το θάνατο…
Εντυπωσιάζουν οι κορμοί που απέμειναν, έστω και δυσάρεστα, βλέποντας επί της ουσίας, “μια δραματική θεατρική παράσταση, με κοστούμια τα κα(ϋ)μένα τα δέντρα”, όπως πολύ καλά το σχολίασε, ο φίλος μου ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΟΥΚΛΙΝΟΣ …
Φρόντισε λοιπόν η ίδια η φύση, σε αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο, να κάνει αυτήν την ξύλινη μακάβρια διαμαρτυρία προς εμάς, με το να παίξει αυτήν την παράσταση, μάλιστα με κουστούμια καταμαυρα, που εμείς διαλέξαμε να τους φορέσουμε!
Και εμείς, εισακούσαμε άραγε, αυτήν την διαμαρτυρία τους;
