Ήταν η εποχή που οι λέξεις είχαν βάρος και η διδασκαλία δεν ήταν απλή μεταφορά γνώσεων, αλλά μυσταγωγία.
Στο Γυμνάσιο Μοιρών, τη δεκαετία του ’70, μια μορφή ξεχώριζε, όχι με την επιτήδευση της επίδειξης, αλλά με την αυθεντικότητα της αληθινής παιδείας.
Ήταν η Αικατερίνη Μαρκουλάκη.
Φιλόλογος εξαιρετική, πορεύτηκε μέσα από τα ιερά μονοπάτια της ελληνικής γλώσσας, ανατέλλοντας σαν ήλιος γνώσης στις ψυχές των μαθητών της.
Με την σεμνότητά της, περπατούσε στις αίθουσες διδασκαλίας, ντυμένη τη χάρη της απλότητας.
Στο βλέμμα της διακρινόταν η στοργή της παιδαγωγού, που δεν δίδασκε μόνο κανόνες γραμματικής και συντακτικού, αλλά φώτιζε δρόμους σκέψης, ήθους και αξιοπρέπειας.
Η ποίηση ήταν το μυστικό της καταφύγιο, όπως και η φιλοσοφία.
Με λέξεις λιτές, αλλά γεμάτες ουσία, ύμνησε τη ζωή, την αγάπη, την πίστη.
Μια μοναχή με την ψυχή ποιήτριας και φιλοσόφου, που έκανε την προσφορά της τρόπο ζωής.
Κι αν επέλεξε τον δρόμο της αφιέρωσης, ποτέ δεν απομακρύνθηκε από τους ανθρώπους, τους αγκάλιαζε με τη σοφία και την πραότητά της.
Στην κάθε της εμφάνιση, στην κάθε της λέξη, στο κάθε της χαμόγελο, υπήρχε μια ηρεμία που γαλήνευε τις ψυχές των μαθητών. Δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή, μα τα λόγια της αντηχούσαν μέσα στα χρόνια.
Ήταν δασκάλα, ποιήτρια, μοναχή, μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος φωτεινός.
Η αδελφή Αικατερίνη, η Ηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Φωτεινής εκοιμήθη, μα το φως της δεν έσβησε. Θ
α ζει πάντα στις μνήμες όσων τη γνώρισαν, στα τετράδια των μαθητών της, στις ψυχές που άγγιξε με την αγάπη και τη διδασκαλία της.
Γιατί οι αληθινοί δάσκαλοι δεν χάνονται ποτέ. Μεταμορφώνονται σε λέξεις που αντηχούν στο πέρασμα του χρόνου, σε φράσεις που ψιθυρίζονται από γενιά σε γενιά. Ας είναι το όνομά της ευλογημένο, όπως και η προσφορά της!
Εύα Καπελλάκη Κοντού [Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος & ραδιοφωνική παραγωγός]
