Τι φράχτες στα χωράφια τους, τους άφησαν για “νοίκι” οι κατακτητές; Πόσα Valter και πόσα Luger δεν στόλισαν τη μέση τους;
Μέχρι και εγώ είχα βγάλει δυο δραχμές μαζί με τ’ άλλα παιδιά, όταν έξι χρονών “πουλήσαμε” ένα περίστροφο που βρήκαμε σε μια σκαλοθυρίδα παρατημένου σπιτιού στον “πονηρό”, που το επισκεύασε. Και εκείνα τα τεράστια κανόνια στο Κόκκινο Χωριό, που τάκοψαν κομμάτια (ο Θεός ξέρει πως) και τα πούλησαν για παλιοσίδερα;
Τη θάλασσα “άδειασαν” με τους αυτοσχέδιους “δυναμίτες” που έφτιαχναν για το “ψάρεμα” από παρατημένα σε αποθήκες πυρομαχικά. Πόσα βεγγαλικά δεν φτιάξαμε με τα “μακαρονάκια” που βρίσκαμε μέσα στις σφαίρες;
Τι μεταξωτά πουκάμισα έφτιαξαν κάποιοι με τα αλεξίπτωτα;
Τι κανίστρες για να κουβαλάν το νερό στα χωράφια τους;
Ποιος δε θυμάται την ιστορία κάποιου στην ύπαιθρο, που στην επιστράτευση του 1974 πήγε τους στρατιωτικούς σε μια παράγκα, που είχε φτιάξει γύρω από ένα γερμανικό άρμα μάχης και τους το παρέδωσε;
Έχετε δει στάνη περιφραγμένη με κομμάτια από αεροπλάνο;
Ξεχάσατε τους επίστρατους κάπου, που αρνήθηκαν να πάρουν όπλα επειδή “βαριόταν να τα καθαρίσουν” αφού “είχαν τα δικά τους”;
Να πούμε για χλαίνες;
Για αρβύλες;
Για κονσέρβες κρέας, όπως αυτή η τεράστια που μας έδωσε στα παιδιά η γριά Λεωνίδαινα από ένα σωρό που είχε στο ντουλάπι της;
Φωτογραφία με τα “κέρδη του πολέμου” από το Γιάννη Σκουλά.
Κείμενο: Μιχάλης Ανδριανάκης
