Τον Ηλία τον γνώρισα παλικαράκι.
Είχε τελειώσει το Δημοτικό και ήλθε στο δικό μας το σχολείο.
Ένιωθε άβολα και όλοι τον καταλαβαίναμε…
Έκανε τεράστια προσπάθεια να ενταχθεί στο χώρο με συνεργάτες όμως τους εκπαιδευτικούς του σχολείου τα κατάφερε.
Όταν τέλειωσε η σχολική χρονιά ο Ηλίας μας ήταν άλλος άνθρωπος.
Συμμετείχε παντού, χαμογελούσε, λάμβανε μέρος στις εκδηλώσεις του σχολείου, συνεργάσιμος σε όλα.
Οι εκπαιδευτικοί δούλεψαν πολύ με τον Ηλία και ήταν περήφανοι με το αποτέλεσμα…
Η επόμενη χρονιά ήταν δύσκολη για όλους μας.
Ο Ηλίας έφυγε και πήγε σε άλλο σχολείο.
Στενοχωρηθήκαμε όλοι, καθώς χάναμε ένα πολύ καλό μαθητή και φίλο…
Τον έχασα τον Ηλία.
Τον είδα μετά από μερικά χρόνια.
Δεν το γνώρισα…
Είχε γίνει έφηβος και όπως μου είπε δούλευε σε οικοδομές.
Μιλήσαμε αρκετά.
Από τότε δεν τον ξαναείδα.
Σήμερα έμαθα τα δυσάρεστα.
Η μηχανή που οδηγούσε χτύπησε σε ένα δέντρο, πολύ κοντά στο σχολείο μας.
Ο Ηλίας τραυματίστηκε θανάσιμα.
Η ψυχούλα του πέταξε για τη γειτονιά των Αγγέλων.
Κατέρρευσα με το που έμαθα την είδηση.
Δεν είχα το κουράγιο να τη γράψω.
Άσε να το πουν άλλοι…
Όπως και έγινε!
Ηλία, καλέ μου μαθητή βιάστηκες να φύγεις.
Βιάστηκες…
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!
Καλό σου ταξίδι και με το καλό να ανταμώσουμε και πάλι…
Ζ. Κ.
