Του Φάνη Ξημεράκη
26 Αυγούστου 2010
Είκοσι έξι ήτανε
τ΄ Αυγούστου μεσημέρι
απλώθηκε σαν αστραπή
το άσχημο χαμπέρι.
Συγκρούστηκαν δυό αετοί
στα νότια της Κρήτης,
η αγωνία απλώθηκε,
θρηνεί ο Ψηλορείτης.
Άμεσα όλοι τρέξανε
βοήθεια να δώσουν,
τους λαβωμένους αητούς
προσπάθησαν να σώσουν.
Τρέξανε οι βαρκάρηδες
φτάσαν από τους πρώτους,
στο τόπο τ΄ ατυχήματος
να σώσουν τους πιλότους.
Ένας νεκρός μας είπανε
και δύο τραυματισμένοι,
ιατρική βοήθεια
άμεσα περιμένει.
Το Σηφαλιό μας ζωντανό,
όμως τραυματισμένο,
τώρα στα χέρια των γιατρών
είναι παραδομένο.
Τραυματισμένος και βαριά,
μας λένε πως θα ζήσει,
πρέπει η οικογένεια
σε κάτι να ελπίσει.
Όλοι ζητούνε ένα φως
ζητούνε μια αχτίδα
που θα κρατήσει ζωντανή
του Σήφη την ελπίδα.
Περνούν οι ώρες δύσκολα
ώρες με αγωνία,
δίπλα του είναι συνεχώς
όλοι η κοινωνία.
Η μάχη είναι άνιση
ο Σήφης το παλεύει,
σπάει το νήμα της ζωής
να κρατηθεί γυρεύει.
Ο αετός είναι βαριά
άσχημα χτυπημένος
από το αλεξίπτωτο
φαίνεται προδομένος.
Πάντοτε ήταν μαχητής
παλεύει για να ζήσει
και είναι ακόμη ζωντανός
ενάντια στη φύση.
Είναι η μάχη άνιση
σαν το κεράκι σβήνει,
την Κυριακή ξημέρωμα
τον κόσμο μας αφήνει.
Ο πόνος είναι αβάσταχτος,
όλα τελειώσαν τώρα,
σε ένα θαύμα ελπίζαμε
την τελευταία ώρα.
Ελπίζαμε ότι μπορεί
ο Σήφης μας να ζήσει
σ΄ αυτή τη μάχη το μπορεί
και πρέπει να νικήσει.
Δεν γίνεται σε μια στιγμή
να φύγει μακριά μας,
μα η πραγματικότητα
πληγώνει τη καρδιά μας.
Σε λίγες μέρες άλλαξαν
τα πάντα στη ζωή μας,
τα γεγονότα άσχημα
μαυρίζουν τη ψυχή μας.
Αστέρι ο Σήφης έγινε
ψηλά στον ουρανό
μα στις καρδιές μας μένει
απέραντο κενό.
Αγάπησε τους ουρανούς
ήτανε η ζωή του
και κράτησαν παντοτινά
κοντά τους τη ψυχή του.
Η θλίψη είναι απέραντη
στην οικογένεια του
η θύμηση σαν φυλαχτό
θα τους κρατά κοντά του.
