Ο χαρακτηρισμός ρομαντική εποχή για τη γερμανική Κατοχή ακούγεται σαν τρέλα, αλλά η ανθρώπινη πλευρά που ξεπήδησε από την αγριότητά της, με κράτησε αισιόδοξο και με πίστη στον άνθρωπο και στο μέλλον του για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Οι εκτελέσεις, η πείνα, τα βασανιστήρια, η κάθε είδους τρομοκρατία που έσπερναν οι Γερμανοί, είχαν ενώσει τον ελληνικό λαό με έναν τρόπο που έμοιαζε με θαύμα.
Έβλεπες τους ανθρώπους στο δρόμο σου, σα να έβλεπες τους παιδικούς σου φίλους στην ίδια αυλή.
Προσπερνούσες έναν άγνωστο κι έπιανες βουβή κουβέντα μαζί του.
Άραγε θα έφαγε; Ζουν οι δικοί του;
Έχει αρρώστους στο σπίτι;
Δουλεύει;
Κλέβει για να ζήσει;
Και τελικά κατέληγες ότι είναι κι αυτός σαν κι εσένα.
Δηλαδή καλός μέχρι τελειότητας.
Χαμογελούσες και τραβούσες το δρόμο σου ευτυχισμένος ως την επόμενη γωνιά, που εμφανιζόταν μπροστά σου μια γερμανική περίπολος και η καρδιά σου άρχιζε πάλι να χτυπά και το μυαλό σου να σου δίνει συμβουλές, για το προς πια κατεύθυνση να το βάλεις στα πόδια αν χρειαστεί.
Κι αν ήταν Γερμανοί μόνο στην περίπολο, δεν υπήρχε τόσος φόβος αλλά αν είχαν μαζί τους και ”Έλληνες” συνεργάτες, τότε έπρεπε να είσαι προετοιμασμένος για καθετί.
Τίτος Βανδής
Σαν σήμερα, το 2003, έφυγε από τη ζωή.
……………………………………………………………..
Απόσπασμα από το βιβλίο: ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ
logomnimon. wordpress. com
Πηγή: Πρόσωπα
