Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Μεγάλη Πέμπτη πρωί.
Θεία Κοινωνία.
Φιλάω το χέρι της μάνας.
Συγχώρα με μαμά και ο Θεός να σε συγχωρέσει.
Την έβλεπα από παιδί να το κάνει στη γιαγιά μου…
Και έτσι χωρίς λόγια και ερμηνείες το αντέγραψα κι εγώ και τα αδέλφια μου.
Είναι πολύ πρωί η λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης και τα κορίτσια μου διαμαρτύρονται για το πρωινό ξύπνημα.
Το ίδιο έκανα κι εγώ!
Όλα έχουν μια συνέχεια, μια νοερή επανάληψη!
Μετά την εκκλησία κατεβαίνουμε στο περιβόλι με την Μαρίνα μου, θέλει να φτιάξει μια κορδέλα από λεμονανθούς, κολαΐνα όπως τη λένε, να την κρεμάσει στον Εσταυρωμένο το βράδυ.
Της λέω για τις στιγμές που φώλιασαν μέσα μου γλυκά, για τις δικές μας κολαΐνες που φτιάχναμε για ώρες και που θα τύλιγαν ένα στεφάνι που φάνταζε τεράστιο στα μάτια μου.
Η μάνα φωνάζει: ” Μη κόβετε άλλους, θέλω να έχω λεμόνια του χρόνου!”
Φτιάχνω γεμιστά και ντολμαδάκια, το φαγητό της Μ. Πέμπτης!
Έχω βάλει ένα στυλό για να πιάσω τα μαλλιά μου.
Μου τον ζητά η Μαρίνα μου, θέλει να γράψει σε ένα χαρτί τα ονόματα των ανθρώπων μας που έφυγαν.
Πάνω ζωγραφίζει ένα σταυρό.
Δίπλα: “Υπέρ αναπαύσεως”.
Αρχίζει και γράφει…κάτι δεν ταιριάζει ,κάτι δε χωράει ούτε σε χαρτί.
Παππούς και εγγονός μαζί.
Φεύγω.
Το βράδυ μετά την κατανυκτική ψαλμωδία του παπα-Μανώλη, όλες, μικρές μεγάλες εκεί στην ιερή αποστολή που έχουμε κάθε χρόνο.
Να στολίσουμε τον επιτάφιο.
Μαζί μας όλοι οι Άγιοι που κατεβαίνουν ένας ένας αθόρυβα από τους τοίχους χαϊδεύουν τον αμάραντο και προσκυνούν.
Κατεβαίνουν και οι ουράνιοι άνθρωποί μας, μας αφουγκράζονται, κρατούν το χέρι μας, ψιθυρίζουν στις ψυχές μας, ανθίζουν τα κουράγια μας!
Ξημέρωσε Μεγάλη Παρασκευή, αν είχαμε σχολείο θα κόβαμε το τελευταίο πόδι της κυρά Σαρακοστής και θα προσμέναμε την Ανάσταση να πλατύνει τις καρδιές μας!
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
