Γράφει η Εύα Καπελλάκη – Κοντού
Εγώ η πέτρα είμαι μια εικόνα…
Μια εικόνα ανεξίτηλη σε όλους εμάς που απλά περιμένουμε το πλήρωμα του χρόνου.
Η αισιόδοξη ματιά σου στα πράγματα ήταν μοναδική!
Όσο το βαθύ σκοτάδι κάλυπτε τις ψυχές μας εσύ απλά γελούσες, αστειευόσουν ή καλύτερα κορόιδευες τη ζωή και μεμιάς όλη η καταχνιά έφευγε και στη θέση της και πάλι το φως!
Ο αποχαιρετισμός βαρύς, ασήκωτος, σιωπηλός.
Την σιωπή αυτή την ξύπναγε ο πένθιμος ρυθμικός ήχος της καμπάνας.
Όλοι εκεί για να σε αποχαιρετήσουν βαθιά θλίψη κι ένα «γιατί» να πλανάτε στο νου!
Γιατί ο χρόνος αποφάσισε να σε πάρει μαζί του τώρα; Οι αγαπημένοι σου έμειναν με άδεια αγκαλιά στο σούρουπο.
Του παραδείσου το δρόμο ανέσπερο φως να φωτίζει ως την Ανάσταση!
Ακριβή θύμηση στις ψυχές μας θα είσαι φίλε μας Μιχάλη!
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”
