Εγώ, Αναστάζια, θα προσευχηθώ για σένα που το νήμα της ζωής σου κόπηκε τόσο βίαια και τρομακτικά στην Ελλάδα μας.
Εγω στην ηλικία σου και πιο μικρή μπορούσα να βγω τα μεσάνυχτα και τα ξημερώματα με την παρέα μου, αγόρια και κορίτσια, είτε με το αγόρι μου οι δύο μας, είτε μονο κορίτσια, ή και τελείως μόνη μου για να βρω τους φίλους μου στη νυχτερινή Αθήνα νοιώθοντας ασφάλεια κι ανεμελιά. Κι η νύχτα ήταν γεμάτη παρέες, νεαρων, μεγαλύτερων κι ακόμα πιο μεγάλων. Ανθρώπων της μέρας και ανθρώπων της νύχτας. Δεν διέτρεξα κίνδυνο (ουτε εγω ουτε οι φίλες μου μα ουτε και τ’ αγόρια) ποτέ ούτε καν οταν περπατούσαμε ανάμεσα στους μεθυσμένους και χασικλήδες της Ομόνοιας και των Εξαρχείων γιατί ακόμα κι αυτοί ηταν ήμεροι και κοίταζαν τον πόνο τους χωρίς να αισθάνεσαι καμία επιθετικότητα, καμία απειλή.
(Μικρή αληθινή ιστορία): Ενα βραδάκι μετα το ρεμπετάδικο που είχαμε πιεί λίγο κρασάκι παραπάνω με την παρέα, αποφάσισα να μην οδηγήσω και να γυρίσω με ταξί (safety first) κι έτσι είπα σε δύο εκεί που ηταν φέσι να μου φυλάνε το μηχανάκι μου. Εβαλα το κράνος στη σέλα, το κλείδωσα κι έφυγα. Πίστευα για να πω την αλήθεια οτι δεν υπήρχε περίπτωση να το ξαναβρώ δυο μέρες μετα που πήγα. Κι ήταν εκεί στο παγκάκι καθισμένοι κι οι δύο τους κι ο ένας πετάχτηκε και φωναζε: “Νατηνε! ελα ρε κοπέλα μου εχω μιάμιση μέρα να παω στην τουαλέτα για να μη στο κλέψει κανείς!!!” Τότε που η Αθήνα, το κέντρο, ο Κολωνός, ο Βοτανικός, η Πλάκα, η αρχαία αγορά, η Ομόνοια, τα Εξάρχεια μα κι όλες οι άλλες περιοχές δεν ήταν άβατες.
Θα μου πεις εγκλήματα δεν γίνονταν τότε; Φυσικά και γίνονταν από καταβολής κόσμου. Μα όχι αυτή η τρομερή αγριότητα, η ανθρώπινη ζωή στο τίποτα, στο μηδέν, χωρίς αξία, από φιλοσοφία και κουλτούρα. Ποτέ δεν ηταν έτσι στην Ελλάδα.
Δεν βλέπω που λες να ξεσηκώνεται θύελλα με τον θάνατό σου, δεν βλέπω να γίνεται ο χαμός με τη γυναικοκτονία σου, δεν βλέπω να απαιτεί κανείς να ξαναγίνει η Ελλάδα ασφαλής προορισμός για Έλληνες και ξένους γιατί δεν πάει άλλο. Δεν βλέπω κανέναν πολιτικό να σπεύδει να δικαιολογηθεί που πέθανες από την αμέλειά του. Κανέναν βουλευτή και υπουργό να νοιώθει άσχημα που έχει προσωπική φρουρά μη χάσει κάνα κιλό λίπος, κι εσένα δεν σε φύλαξε κανείς.
Μα γατάκι να ‘σουνα, θα είχαν ξεσηκωθεί οι φιλόζωοι και θα έριχναν το ανάθεμα στο δολοφόνο σου, οι ποινές θα ηταν αυστηρότατες, μπορεί και 10 χρόνια φυλακή και δυσβάσταχτο πολλων χιλιάδων το πρόστιμο, αλλά δεν είσαι γατάκι.
Οπότε θα σε πενθήσω εγώ κι επειδή ήσουν από την Πολωνία, αισθάνομαι την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη που σου συνέβη αυτό στην Ελλάδα. Κι ας μη μένω ουτε κι εγω εκεί πια. Ένα εθνικό πένθος το νοιώθω για την κατάντια του έθνους μου κι η σημαία της ψυχής μου κυματίζει μεσίστια.
Αντίο Αναστάζια.
Αννυ Λιγνού
Πηγή: Εκκωφαντική Σιωπή
