Έφυγε από τα ζωή ο παπα Μιχάλης Ξεκικάνης σε ηλικία 75 χρόνων.
Γεννήθηκε στην Καλλονή Πεδιάδος την 1η Σεπτεμβρίου 1944.
Σε ηλικία 15 χρόνων μετέβη στην Αίγυπτο, όπου φοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή του Σινά, μαζί με το μακαριστό πρώην Ηγούμενο της Ι. Μ. Οδηγητρίας, της Ι. Μ Κουδουμά και της Ι. Μ. Αρετίου Μακάριο Πιταροκοίλη.
Παντρεύτηκε το 1966 την Ακριβή Πατραμάνη και απέκτησαν 4 παιδιά.
Χειροτονήθηκε Διάκονος στις 17/1/1974 από το Μακαριστό Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Κωνστάντιο και σε μια βδομάδα Ιερέας και τοποθετήθηκε στην Ενορία Τριφυλλίου, Δημοτική Ενότητα Φερών.
Επέστρεψε στην Κρήτη το 1975 και τοποθετήθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Γορτύνης και Αρκαδίας και συγκεκριμένα στην Ενορία στις Στάβιες.
Ακολούθως στις Ενορίες Μονής Μαλεβιζίου, Κόμες, Αποστόλους Πεδιάδος και Αγιές Παρασκιές, απ΄ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2013.
Στην ιερατική του πορεία διακρίθηκε για την πίστη, το ήθος και την ταπεινότητα του και υπήρξε ακούραστος εργάτης στον αμπελώνα του Κυρίου.
Κηδεύτηκε την Τρίτη 5 Νοεμβρίου στις Αγιές Παρασκιές…
Το “e-mesara.gr” εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένειά του και ιδιαίτερα στο γιο του Νίκο, Δάσκαλο και εύχεται η μνήμη του να είναι αιωνία κοντά στο Θεό.
π. Μιχάλης Ξενικάκης, ένας Άξιος Λειτουργός του Υψίστου
Γράφει ο Μιχάλης Περβολαράκης
Σήμερα στο χωριό μας είχαμε μια πολύ μεγάλη απώλεια.
Ο για αρκετά χρόνια παπάς του χωριού μας έφυγε για τας αιωνίους μονάς.
Ξαφνικό και αναπάντεχο το νέο μας συντάραξε όλους.
Έφυγε ένας φίλος, ένας αδελφός, ένας άξιος πνευματικός, ένας αληθινός Λευίτης.
Γεννημένος στα μαύρα χρόνια της κατοχής, μέσα σε στερήσεις ανέβαινε τα σκαλοπάτια της ζωής.
Από μικρός είχε στροφή προς την εκκλησία, τόλμησε την απόφαση να καρεί μοναχός, αλλά κατάλαβε ότι το βάρος γι’ αυτόν ήταν βαρύ και ασήκωτο.
Αποφάσισε να ενδυθεί το ράσο σε νεαρή ηλικία και από την πρώτη στιγμή να το τιμήσει.
Απόκτησε τέσσερα παιδιά και από τη μακρινή Θράκη που υπηρετούσε το Θεό ήρθε στην Κρήτη στην ενορία των Αποστόλων.
Η παρουσία του εκεί ακόμη σκεπάζει τις καρδιές των χωριανών, που έγινε αγαπητός και ένα με τους ξωμάχους.
Ευτύχισε ύστερα από χρόνια μετά τη συνταξιοδότηση του ιερέα του χωριού μας να έρθει ως ιερέας.
Λέει η παροιμία ουδείς άγιασε στον τόπο του, αλλά ο παπά- Μιχάλης αποτέλεσε εξαίρεση, όπως εξαίρεση ήταν η παρουσία, η ζωή και η δράση του.
Τα παραμελημένα ξωκλήσια πήραν με τη συνδρομή και με τη βοήθεια του εκκλησιαστικού συμβουλίου την εικόνα που έπρεπε.
Αναμόρφωσε τα πάντα και έφερε πολλούς στους κόλπους της εκκλησίας.
Το σημαντικότερο όμως ήταν η τέλεση των μυστηρίων και η ακριβής τήρηση της εκκλησιαστικής τάξης της σύμφωνης με τους νόμους των οικουμενικών συνόδων.
Η λιτότητα των λόγων του, η πειθώ, αλλά και οι νουθεσίες του σε έκαναν να τρέφεις απέραντο σεβασμό.
Τελειόφοιτος δημοτικού, αλλά έμοιαζε σα να είχε σπουδάσει σε δυο πανεπιστήμια και είχε περάσει από όλες τις ιερατικές σχολές.
Η ευφράδεια των λόγων του, η από στήθους γνώση των ύμνων και ψαλμών σε άφηναν εκστατικό.
Τα βάρη, η νηστείες και ο χαμός της παπαδιάς κλόνισαν την υγεία του, παρ’ όλα αυτά δε χαλούσε χατίρι σε κανέναν.
Να πάει να λειτουργήσει όπου δεν υπήρχε ιερέας, παρευρίσκετο σε κηδείες και μνημόσυνα.
Πιστός στο αγαπάτε αλλήλους και συγχωρείτε τι αμαρτίες των άλλων αποτέλεσε άξιο πνευματικό.
Το ύφος, η ηρεμία σε «ανάγκαζαν» να βγάζεις τα εσώψυχά σου και να καταθέτεις τις αμαρτίες σου κάτω από το πετραχήλι και στην κρίση τη δική του και του Θεού.
Και εκείνος με την ευγενική καλοσυνάτη φωνή του σου διάβαζε την ευχή και ο τελευταίος λόγος του «Ο Θεός να μας συγχωρέσει» βάζοντας και τον εαυτό του στην ίδια κατηγορία με τον εξομολογούμενο.
Τελευταία φορά είχα αφήσει στην κρίση του και τα δικά μου αμαρτήματα.
Με τη μεγαλοψυχία του, μου διάβασε την ευχή και πήγα για το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.
Σε λίγες μέρες θα κατέβαινα στο χωριό και θα πήγαινα για άλλη μια φορά να ζητήσω τη συγνώμη του και την ευλογία του.
Δυστυχώς έφυγε, μας άφησε για την αγκαλιά του Κυρίου.
Και είναι σίγουρη η θέση του είναι κρατημένη από το πέρασμά από αυτή τη μάταιη ζωή.
Ένας κοσμοκαλόγερος.
Μια γαλήνια μορφή, ένας ΠΑΠΑΣ μας αφήνει.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Από εκεί ψηλά ας παρακαλείς το Θεό να μας φωτίζει και να συγχωρεί τις αμαρτίες μας.
Καλέ φίλε, αδελφέ, καλοσυνάτε Λευίτη καλό ταξίδι.
Θα θυμάμαι από σένα εκτός όλων των παραπάνω την παρέα που κάναμε πριν φύγεις για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου και είναι απαθανατισμένη με φόντο τον Αη Γιώργη, που τόσο πιστά για χρόνια υπηρέτησε
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
