Σε κατάστημα πωλήσεων δίσκων της οδού Καραγεώργη της Σερβίας, οι πελάτες ήταν προχθές σε μια στιγμή πρόσκοποι.
Και ερχόντουσαν από μακριά.
Από τη Μαδαγασκάρη.
Δύο χαριτωμένα παιδιά που με πολλή συστολή, ζήτησαν να αγοράσουν δίσκους ελληνικής μουσικής.
Η πωλήτρια τούς υπέδειξε, μεταξύ άλλων, τα ”Παιδιά του Πειραιά” αλλά οι μικροί δεν δέχθηκαν.
”Αυτόν τον ξέρουμε.
Τον έχουμε και στην πατρίδα μας”, είπαν.
Υπερηφάνεια η Ελληνίδα πωλήτρια για λογαριασμό της ελληνικής μουσικής.
Έκδηλη υπερηφάνεια και σε έναν κύριο, που καθότανε στο βάθος του μαγαζιού αμίλητος παρακολουθώντας ασκαρδαμυκτί όσα λεγόντουσαν.
Η συζήτηση συνεχίζεται.
Και η διαλογή των δίσκων.
Τέλος, οι μικροί από τη Μαδαγασκάρη βρήκαν αυτό που ήθελαν.
Ένα δίσκο με τραγούδια του Χατζιδάκι.
– Πόσο κάνει;
– 200 δραχμές.
– Δεν έχουμε τόσα χρήματα.
Μας κάνετε τη χάρη να τον ακούσουμε λίγο;
Πριν η πωλήτρια απαντήσει, βεβαίως καταφατικά, μια φωνή ακούστηκε από το βάθος του μαγαζιού.
– Δώσε το δίσκο στα παιδιά, Καίτη. Θα τον πληρώσω εγώ.
Είπε μάλιστα θα τον ”πληγώσω” εγώ.
Γιατί ξέχασα να πω, πως ο κύριος δεν έλεγε το ”ρο”.
Η προσφορά μεταφράστηκε στους δύο νέους.
– Γιατί να μας τον χαρίσει ο κύριος; Είναι τόσο πλούσιος;
Μήπως είναι ο Ωνάσης; ρώτησαν με παιδική αφέλεια.
– Ο Ωνάσης όχι.
Είναι ο Μάνος Χατζιδάκις.
………………………………………………………………
Πηγές: Απόσπασμα από κείμενο της Μαρίας Ρεζάν στην Εφημερίδα Ελευθερία (1963)
logomnimon. wordpress. com
Πηγή: Πρόσωπα
