Γράφει ο Μανώλης Μακράκης*
Απεβίωσε την τελευταία ημέρα του παρελθόντος έτους χτυπημένος από την ασθένεια του κορωνοιού ο πρώην κοινοτάρχης Καραβάδου Δημήτρης Πετράκης και τάφηκε την Πρωτοχρονιά στο ίδιο χωριό. Τα περιοριστικά μέτρα λόγω covid εμπόδισαν πλήθη κόσμου να τον αποχαιρετίσουν, όπως του άξιζε.
Ο Δημήτρης αντίκρισε το πρώτο φως του ήλιου το 1946 στον Καραβάδο. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, είχε την ατυχία να χάσει την αγαπημένη του μητέρα Ελένη σε ηλικία 15 ετών, το 1961. Το επόμενο διάστημα κατατάχτηκε στη ΜΟΜΑ και όντας ανήσυχο και ευφυές πνεύμα έμαθε να χειρίζεται παντός είδους μηχάνημα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε όχι μόνο να αναλαμβάνει χωματουργικές εργασίες αλλά να αποκτήσει τα δικά του μηχανήματα. Τον καιρό της έντονης εκχέρσωσης αγρών και φύτευσης ελαιοδέντρων στην γη της Κρήτης αρχές του 1970, εργάστηκε με τον αδελφό του Νίκο σε τέτοιου είδους εργασίες.
Σε ηλικία μόλις 27 ετών ! το έτος 1973 έστησε με τ’ αδέλφια του τον Κωστή και το Νίκο, το πρώτο φυγοκεντρικό εργοστάσιο στον Καραβάδο. Λειτούργησε επί 4 έτη και έκλεισε ! Όμως πιστός στην καζαντζακική ρήση, στην αέναη πάλη της ζωής, δεν ρώτησε αν νικήσει ή αν νικηθεί παρά μόνο πολεμούσε. Και νίκησε. Έπεσε αλλά ξανασηκώθηκε. Επαναλειτούργησε το ελαιοτριβείο το 1981 και το λειτουργεί αδιάλειπτα μέχρι σήμερα.
Μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, παντρεύτηκε τη Μαρία Δ. Αλεξάκη και δημιούργησαν μια άριστη οικογένεια, αποκτώντας τρία παιδιά την Ελένη, το Μανώλη και τον Αλέξη. Κι εκείνα με τη σειρά τους δημιούργησαν ωραίες οικογένειες χαρίζοντάς του 6 εγγόνια.
Το 1986 εκλέχτηκε κοινοτικός σύμβουλος Καραβάδου και το 1990 Πρόεδρος της κοινότητας. Στόχος του η δημιουργία λιμνοδεξαμενής άρδευσης, σε ένα ιδιαίτερα ξηροθερμικό τόπο. Έχοντας στο πλευρό του πιστό συμπαραστάτη τον Αντιπρόεδρό της Κοινότητας και τωρινό Πρόεδρο Δημήτρη Παναγιωτάκη, χτυπούν τις πόρτες των υπηρεσιών για την πραγμάτωση του στόχου τους. Οι εκκλήσεις της Κοινότητας βρήκαν ανταπόκριση από την Υπηρεσία εγγείων βελτιώσεων (ΥΕΒ) του νομού Ηρακλείου και την προσωπική συμπαράσταση του Δ/ντή Εμμ. Μαλλιαράκη, ο οποίος εισηγήθηκε στο αρμόδιο Υπουργείο την κατασκευή εξωποτάμιας λιμνοδεξαμενής στις αρχές του 1991 και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη κοινοτικό πρόγραμμα (ΜΟΠ) που προέβλεπε την εκτέλεση εγγειοβελτικών έργων με συγχρηματοδότηση.
Το έργο εκτελείται τα έτη 1992-94 και εγκαινιάζεται τον Οκτώβριο του 1994 από τον Υπουργό Γεωργίας Γιώργο Μωραΐτη. Η κατασκευή της λιμνοδεξαμενής Καραβάδου ταυτόχρονα με εκείνης του Σκινιά χρησίμευσαν ως πιλοτικά έργα, μιας και ήταν οι πρώτες εξωποτάμιες λιμνοδεξαμενές που κατασκευάστηκαν στην Κρήτη.
Ήταν ένα έργο πνοής που μεταμόρφωσε το μικρό μας χωριό.
Τη δεκαετία του 1980 εκλέγεται στο σύνδεσμο ελαιουργών νομού Ηρακλείου και στο Δ.Σ. της ΟΜΕΛΒΑ. Το 2006 εκλέγεται ξανά Κοινοτάρχης Καραβάδου και αγωνίζεται για την αύξηση της χωρητικότητάς της. Επιτυγχάνει όχι μόνο τη επαύξηση της χωρητικότητάς της αλλά το διπλασιασμό της, με τη συνδρομή του οραματιστή δημάρχου Αρκαλοχωρίου Χαράλαμπου Γιαννόπουλου.
Τα τελευταία χρόνια μετατρέπει το ελαιουργείο σε βιολογικό, και το παραδίδει στο γιο του Αλέξη και τον ανιψιό του Κωστή, άξιους διαδόχους του. Δεν σταματά όμως την ενασχόλησή του με τα κοινά και με την εργασία. Ασχολείται επισταμένως με τη βιολογική καλλιέργεια και τις ομάδες παραγωγών μαχόμενος για τη βελτίωση της ποιότητας και την αύξηση της τιμής του ελαιολάδου με απώτερο στόχο την πληρωμή του ιδρώτα του μαχόμενου αγρότη.
Στο διάβα της ζήσης του θαύμασα τους αγώνες και τις αγωνίες του. Την αξιοθαύμαστη επιμονή του. Τον βλέπω να αγωνίζεται, να μάχεται να στήνει σύγχρονα ελαιοτριβεία, να ανοίγει δρόμους στην Κρήτη και στην Κάρπαθο, να προσπαθεί να αρδεύσει εκτάσεις, να βελτιώνει καλλιέργειες να επιτυγχάνει ποιοτικά προϊόντα. Να πέφτει αλλά να σηκώνεσαι πάντα πιο δυνατός.
Το πέρασμα των χρόνων δεν είχε καταφέρει να ανακόψει την έντονη δραστηριότητά του. Την ανέκοψε ένας αόρατος και μικροσκοπικός εχθρός, ο κορονοϊός.
Και το άγγελμα του μισεμού του μας γέμισε θλίψη. Γιατί ο μικρός μας τόπος, ο Καραβάδος, έχασε ένα δυνατό στήριγμα που τον κράτησε όρθιο στις θύελλες των καιρών.
Ο Δημήτρης εγκαταλείπει τα επίγεια κι ανεβαίνει στα επουράνια. Σε εμάς αφήνει, με το χαμό του τη θλίψη κι ένα πελώριο κενό, για το μεγάλο της απώλειας μέγεθος. Ταυτόχρονα όμως μας αφήνει και μια σπουδαία παρακαταθήκη.
Πρωτίστως στην οικογένειά του, στη σύζυγο και τα παιδιά του κληροδοτεί το καλό όνομα, την όμορφη και σεπτή εικόνα που με κάματο δημιούργησε.
Σε εμάς τους φίλους και συγχωριανούς του, σε κάθε συνδημότη του αλλά και σε κάθε άνθρωπο, ένα παράδειγμα δημιουργικότητας, εργατικότητας, επιμονής, καινοτομίας, φιλοτιμίας γενναιοδωρίας και κυρίως έμπρακτης προσφοράς στον τόπο του.
Γιατί υπήρξε καλός οικογενειάρχης, στοργικός σύζυγος και πατέρας, εξαίρετος πολίτης, ενεργός στις κοινές υποθέσεις, χρηστός στον τόπο του.
Ο Δημήτρης θα ζει για πάντα στις σκέψεις μας και στις καρδιές μας επειδή τελικά, όπως είπε και ο Γ. Σεφέρης « Ζωή σου είναι ότι έδωσες ». Κι ο Δημήτρης έδωσε πολλά.
Γιατί οι σημερινοί χαλεποί καιροί, πιότερο από ποτέ, απαιτούν παραδείγματα ζωής και όχι μόνον στεγνούς παραινετικούς λόγους που καταντούν κούφιοι, κενοί περιεχομένου. Απαιτούν κώδωνες με ήχο δυνατό και καθάριο και όχι κύμβαλα αλαλάζοντα. Απαιτούν φωτεινά παραδείγματα όπως το δικό του.
Στη σύζυγό του, Μαρία και στα παιδιά του: Ελένη, Μανώλη και Αλέξη, στην αδελφή του Άννα ευχόμαστε την εξ’ ύψους παρηγορία και τη δύναμη να βαστάξουν τον άφατο πόνο της απώλειάς του.
Τον αποχαιρετούμε με θλίψη, κι αφήνουμε να βγει μαζί με το βαθύ πόνο μας κι ένα μεγάλο ευχαριστώ, και πολλά αισθήματα ευγνωμοσύνης για όσα μεγάλα και σημαντικά πρόσφερε στον Καραβάδο.
Καλό ταξίδι Δημήτρη στους βιολογικούς ελαιώνες τ’ ουρανού!
* Ο κ. Μακράκης Μανόλης είναι Δ/ντής Α/θμιας Εκπ/σης Λασιθίου και π. Κοινοτάρχης Καραβάδου
