Της Στέλλας Καδιανάκη
Φτάνοντας στο δεύτερο κύμα της πανδημίας, αναρωτιέμαι μήπως φτάνουμε στο δεύτερο στάδιο της παράνοιας.
Ο κάθε παθόντας έχει να αντιμετωπίσει τα παθολογικά αίτια του ιού και όχι μόνο.
Έρχεται αντιμέτωπος με την απομόνωση και την μοναξιά.
Με το άγχος και την αγωνία μήπως μεταδώσει τον ιό, στους αγαπημένους του, στο οικογενειακό και εργασιακό του περιβάλλον.
Μόνοι τους στα νοσοκομεία, ενίοτε και στα σπίτια τους, να προστατεύσουν τους εαυτούς τους αλλά και τους γύρω τους.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό.
Το χειρότερο είναι η κοινωνική κατακραυγή.
Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να γιατρέψουν τα σώματα τους με την αγωγή των γιατρών, τις ψυχές τους όμως πως θα τις γιατρέψουν;;;
Ο κοινωνικός αποκλεισμός και ιδιαίτερα στις κλειστές κοινωνίες είναι τόσο σκληρός όσο και ο υψηλός πυρετός και η δύσπνοια.
Τα περιθώρια της λογικής στενεύουν και έρχεται ο ρατσισμός, περήφανος και εγωιστής να τρυπώσει στις ψυχές και να στοχοποιήσει τους νοσούντες.
Υπάρχει περίπτωση ασθενής, ακόμα και μετά την ίαση του, να εξακολουθεί να φέρει το «στίγμα».
Άθελα μας τους καταδικάζουμε να ζουν σε μεγάλη περίοδο απομόνωσης.
Ξεχνώντας βέβαια πως υπάρχει περίπτωση σε λίγο καιρό να χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε εμείς οι ίδιοι αυτή τη κατάσταση.
Σίγουρα δεν ήταν δική τους επιλογή να βρίσκονται σε αυτή τη θέση.
Ας κρατήσουμε λοιπόν χαμηλούς τόνους σεβόμενοι τους ανθρώπους που περνούν αυτή τη δοκιμασία.
Ας κρατήσουμε την ουσία και μην πέφτουμε στην παγίδα της παραπληροφόρησης.
Ας διαχειριστούμε τα νέα δεδομένα τηρώντας τα μέτρα αυτοπροστασίας που όλοι γνωρίζουμε.
Ας ενημερωνόμαστε από έγκυρα μέσα, που δεν μας προκαλούν πανικό αλλά στηρίζονται στη λογική και σε επίσημα στοιχεία.
Ας στείλουμε ένα μήνυμα συμπαράστασης στους νοσούντες, αντί να πετάξουμε το δηλητήριο μας.
Πάνω απ’ όλα όμως, ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και ας βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό μας πριν εκφέρουμε άποψη.
Τουλάχιστον θα έχουμε την συνείδηση μας ήσυχη, ότι πράξαμε το σωστό.
