Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης*
Μην ακούω σαχλαμάρες.
Δεν πέθανε ο Βαγγέλης Ρωχάμης.
Απέδρασε πάλι.
Η ενδέκατη απόδρασή του από τον κόσμο.
Και πιστεύω πως δεν θα ‘ναι και η τελευταία του.
Είτε βρεθεί στον παράδεισο είτε βρεθεί στην κόλαση, πάλι θα την κοπανήσει απ’ όπου και αν βρίσκεται.
Γιατί ‘ναι της Γερακίνας γιός.
Γιατί δεν έζησε γονατιστός, μήτε ένα λεπτό στη ζωή του.
Γιατί άντεχε τις φωτιές, κι όπου τις έβλεπε έτρεχε να τις πηδήξει, λες κι ήταν φωτιές του Άη Γιάννη.
Γιατί ήτανε ο Πεταλούδας.
Κανείς δεν μπορούσε να τον πιάσει.
Μόνο όπου εγούσταρε ο ίδιος επήγαινε και καθότανε.
Μην ακούω σαχλαμάρες.
Οι Ρωχάμηδες δεν πεθαίνουνε.
Γιατί είναι η Λευτεριά.
Κι άμα ποθάνουνε, θα ποθάνει και η Λευτεριά μαζί τους.
Γι’ αυτούς, δεν υπάρχει θάνατος, μόνο αποδράσεις υπάρχουν.
Για κάμποσο καιρό ήμασταν φίλοι.
Και δεν θα ξεχάσω, όταν τον έψαχνα όλοι οι αστυνομικοί του ντουνιά κι αυτός γλεντούσε στα μπουζούκια.
Γεμάτο ήτανε το μαγαζί.
Μα κανένας πελάτης δεν τον κάρφωσε στους μπάτσους.
Και δεν θα ξεχάσω, όταν μου τραγούδαγε το «μαγκαλάκι» κι εγώ βούρκωνα.
Μην ακούω σαχλαμάρες.
Ο Βαγγέλης Ρωχάμης δεν πέθανε.
Ακόμα μια κοπάνα έκαμε.
Αυτή τη φορά από τη χειρότερη φυλακή που γνώρισε.
Από τη σημερινή κοινωνία.
* Ο κ. Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος, με καταγωγή τις Γκαγκάλες τση Μεσαράς
