Της Χρυσούλας Δοξαστάκη*
Δεν είναι το ίδιο! Δεν έχει καμία σχέση η εικόνα στην τηλεόραση ή η εικόνα στο διαδίκτυο, με την πραγματικότητα.
Πέντε μέρες μετά τον πρώτο φονικό σεισμό, τα είδα με τα ίδια μου τα μάτια.
Μυρίζεις την καταστροφή.
Πριν δεις ακόμη τα χαλάσματα. Πριν δεις ακόμη τα σπίτια που φτιάχτηκαν με κόπο.
Ο αέρας μυρίζει κάτι το απροσδιόριστο.
Σε προετοιμάζει πριν τα δεις.
Δεν την περιμένεις αυτή την καταστροφή.
Δεν περιμένεις να δεις ανθρώπους οικογενειάρχες να περιμένουν στο συσσίτιο.
Δεν περιμένεις τα σπίτια που γνωρίζεις από μικρό παιδί να έχουν πάνω τους το Χ το κίτρινο, το ακατάλληλο.
Γενικά οι καταστροφές νομίζεις πάντα ότι συμβαίνουν αλλού.
Ότι είναι για αλλά μέρη, για άλλες χώρες.
Ότι δεν θα συμβούν ποτέ δίπλα σου.
Ποτέ στο χωριό σου.
Πότε σε εσένα.
Πόσος πόνος…
Πόση θλίψη…
Φωτογραφίες: Foto.kik Αλέκα Δημητρακούδη
* Η κ. Χρυσούλα Δοξαστάκη είναι Νηπιαγωγός
