Έχω ζήσει με τον Σάκη περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο.
Έχω τεράστια απώλεια της παρουσίας του όμως δε μου λείπει γιατί τον αναβιώνω.
Θυμάμαι μια νύχτα που κολλούσαμε αφίσες μαζί με τον Αντρέα Μικρούτσικο για τη συναυλία του Θάνου στο Σπόρτινγκ, κι ένας περαστικός δάγκωσε τον Σάκη στο χέρι.
Μάτωσε, και του κάναμε πλάκα πως ο τύπος είχε λύσσα.
Στη Χούντα, όταν βλέπαμε μπάτσους το βάζαμε στα πόδια, ότι και καλά ήμασταν ύποπτοι.
Άκουγες πίσω σου:
”Στοπ!!, Πιάστε τους!!”
Εμείς τρέχαμε βολίδα και οι μπάτσοι ψαχνόντουσαν – κινούσε, βλέπεις, υποψίες το τρέξιμο.
Πηγαίναμε στον Άγνωστο Στρατιώτη, στην Πλατεία Συντάγματος, 4 η ώρα το πρωί και ψέλναμε δυνατά για να κάνει αντήχηση η φωνή μας γύρω – γύρω.
Μας κοιτάγανε και κάνανε το σταυρό τους.
Πρώτη φορά βρεθήκαμε σε μια οντισιόν του Χατζιδάκι το 1973.
Ο Μάνος ανέβαζε στο Καφεθέατρο ”Πολύτροπο” το έργο: ”Ο οδοιπόρος, το μεθυσμένο κορίτσι κι ο Αλκιβιάδης”.
Εγώ ήμουν από αυτούς που ο Χατζιδάκις είχε επιλέξει και περίμενα, όταν βλέπω ξαφνικά έναν σωματαρά να έρχεται – έκανε πάλη ο Σάκης – με γενειάδα και μακριά μαλλιά, φορούσε ένα αμπέχωνο κι έπαιζε φλογέρα.
Λέει το αριστουργηματικό τραγούδι του Χατζιδάκι Το αστέρι του Βοριά, εξαιρετικά.
Μόλις τραγούδησε του είπε ο Μάνος:
”Είστε εξαίσιος τραγουδιστής όμως εμείς, σε αυτή την παράσταση, ξέρετε για ποιο ρόλο ψάχνουμε;
Του Αλκιβιάδη.
Και ξέρετε ποιος ήταν ο Αλκιβιάδης;
Ο ωραιότερος των Αθηναίων εφήβων.
Εσείς, νεαρέ, μοιάζετε με τον Άρη Βελουχιώτη.”
Όταν ο Σάκης κατέβηκε, πήγα και του μίλησα.
Του λέω:
”Μεγάλε, είσαι εξαιρετικός. Θέλω πολύ να σε γνωρίσω.”
Από τότε, μόνο ο Θάνατος μας χώρισε..
Γιάννης Ζουγανέλης
Σαν σήμερα, το 2014, έφυγε από τη ζωή ο Σάκης Μπουλάς.
Πηγή: Πρόσωπα
