Του Μιχάλη Χαραλαμπάκη*
Είναι κάποιες μέρες που μπολιάζουν τη ζωή του ανθρώπου!
Μια τέτοια μέρα θα σας διηγηθώ σήμερα, παραμονή του Σαββάτου του Λαζάρου. Στα παιδικά μου χρόνια δεν τη θυμάμαι ιδιαίτερα αυτή τη μέρα, μόνο που κλείναμε τα σχολεία και ξεκινούσαν οι διακοπές του Πάσχα.
Η ιστορία μου συνέβη διορισμένος δάσκαλος. Διορίστηκα το 1978 στη Φολέγανδρο. Ίσως να μη γνωρίζεται κατά που πέφτει αυτό το νησί , όπως δεν το ήξερα ούτε εγώ παρά μόνο από κάποια ραδιοφωνική εκπομπή του κρατικού ραδιοφώνου, άλλωστε δεν υπήρχαν ιδιωτικά, που έλεγε τα δρομολόγια των πλοίων. .. για. …. Ίο, Σίκινο, Φολέγανδρο. ..τα νησιά της άγονης γραμμής.
Εν πάση περιπτώσει εκεί με έστειλε ο επιθεωρητής Νάξου να υπηρετήσω την παιδεία .
Το νησί είχε δυο σχολεία. Ένα στη Χώρα και το άλλο στην Άνω Μεριά. Εγώ έπρεπε να πάω στην Άνω Μεριά. Και θα μου πείτε πια η διαφορά; Τεράστια. Γιατί η Άνω Μεριά ήταν μακριά απ τον πολιτισμό. Τι εννοώ; Δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα, δεν είχε νερό, δεν είχε τηλέφωνο, αλλά ούτε δρόμο… Μόνο μικρό χωματόδρομο πάνω στον κυκλοφορούσε ένα μικρό αγροτικό αυτοκίνητο κάποιες μέρες όταν έπρεπε να μεταφερθούν προϊόντα από την μεριά στην άλλη. Κατά βάση όμως η μεταφορά μας γινόταν με το δίποδο.
Συνθήκες πολύ δύσκολες. Ακόμα και πρόβλημα επιβίωσης είχαμε. Ας είναι όμως άγια τα χώματα που κείτεται ο συγχωρεμένος ο Κρητικός Χρήστος Βενιανάκης με τ’ όνομα που βρέθηκε χωροφύλακας εκεί, παντρεύτηκε και έμεινε σώγαμπρος. Αυτός ο άνθρωπος μου έστελνε βούργια, με ότι είχε, στην Άνω Μεριά.
Εδώ λοιπόν υπηρετώ την εκπαίδευση με όνειρα και ενθουσιασμό ότι θα μπορούσε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Όπως είπα παραπάνω το νησί συνδέονταν με τα άλλα νησιά με καράβια τύπου Κανάρη, Μιαούλη, Κυκλάδες που εκτελούσαν την άγονη γραμμή.
Εκεί ήμαστε αποκλεισμένοι και περιμέναμε τις διακοπές για έρθουμε λίγο με τους δικούς μας ανθρώπους.
Τα Χριστούγεννα πέρασε ένα καράβι, το Έλλη, αν δεν κάνω λάθος που μας έφερε στον Άγιο Νικόλαο.
Το Πάσχα όμως;
Φτάνουμε παραμονή του Σαββάτου του Λαζάρου καράβι γιοκ!
Τι γίνεται να μείνουμε εκεί, αποκλείεται!
Η λύση;
Δίνεται με τα αρνιά. Δηλαδή; Ακούστε!
Οι κάτοικοι σε όλο νησί, είναι κτηνοτρόφοι. Το νησί έχει χιλιάδες χιλιόμετρα τράφους που χωρίζουν ιδιοκτησίες αλλά και αποτελούν φράχτες για τα ζώα. Εδώ λοιπόν εκτρέφουν τα ζώα τους και τα προϊόντα τους, τα αρνιά, πωλούνται μια φορά το χρόνο.
Παραμονές του Λαζάρου έρχονται έμποροι από Αθήνα με καράβι και αρχίζουν το παζάρι. Τόσο δίνουν οι έμποροι τόσο ζητούν οι παραγωγοί και θυμάμαι ότι η τιμή ήταν, ζώον – βάρος. Ύστερα από κάποιες διαβουλεύσεις συμφωνούσαν φόρτωναν το εμπόρευμα στο μικρό καραβάκι και το έφερναν στη Ραφήνα.
Δεν είχα άλλη επιλογή, άλλο ένα ζώο φορτώθηκε στο καράβι και έφτασε στη Ραφήνα…
Μόνο που δεν πήγε ως πρόβατο επί σφαγής όπως πήγαν τα πρόβατα, αλλά πήγε στον Πειραιά πήρε το καράβι και κατέβηκε στην Κρήτη.
Καλό βράδυ! !!!
* Ο Μιχάλης Χαραλαμπάκης είναι συνταξιούχος δάσκαλος, από τα Βορίζια του Δήμου Φαιστού και η ιστορία διαδραματίστηκε στη δεκαετία του 1970.
