Μιὰ παράδοση ὄχι τόσο γνωστή, θέλει κάποια βράδια σὰν αὐτό, ὅπου ἡ Ἐκκλησία θυμᾶται τὴ γυναῖκα ἐκείνη τὴν πόρνη, ποὺ μύρο ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ Λυτρωτοῦ, στὸ ναὸ νὰ προσέρχονται μυστικὰ γυναῖκες ποὺ ζοῦν κι αὐτὲς σὲ νύκτα «ζοφώδη» καὶ «ἀσέληνο».
Ἀόρατες ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς εἰσέρχονται κι αὐτές, μονάχα τούτη τὴ μέρα μέσα στὸ χρόνο.
Τὶς ἄλλες, ἴσως λαχταροῦν, μὰ θὲς τὸ «πολυάσχολο» τοῦ ἐπαγγέλματος τοῦ ἀρχαίου, θὲς τὸ φιλότιμο τῆς ἐπίγνωσης τῆς ἁμαρτωλότητας, τὶς κρατοῦν μακριά.
Σήμερα ὅμως ἀμήχανα θ’ ἀνάψουν ἕνα κερί, τὸ σταυρό τους θὰ κάνουν, θὰ ἀναζητήσουν μιὰ γωνιά· ἐκεῖ ὄρθιες θὰ σταθοῦν, χωρὶς νὰ προσέξουν τὰ περίεργα βλέμματα μὲ τὰ ὁποῖα κάποιοι θὰ τὶς ὑποδεχθοῦν, χωρὶς τὸ πρόσωπο στὸν οὐρανὸ νὰ ὑψώσουν ἀναζητώντας κάποια δικαίωση· τὰ πάθη τους θὰ σκεφτοῦν καὶ ἡ ἁμαρτία τους ἐνώπιόν τους θὰ σταθεῖ τυρρανικά.
Καὶ τὸτε τὰ μάτια τους θὰ γεμίσουν πολύτιμα δάκρυα· δάκρυα ποὺ ἀπαίτηση δὲν προβάλλουν,
δάκρυα ποὺ δικαιολογίες δὲ ψάχνουν,
δάκρυα ποὺ κανένα δὲν κατηγοροῦν·
δάκρυα ποὺ τὸν πόνο παρηγοροῦν,
δάκρυα ποὺ πληγὲς ἐπουλώνουν,
δάκρυα ποὺ τὴ νύκτα φωτίζουν·
δάκρυα εὔοσμα,
δάκρυα καθαρτικά,
δάκρυα μετανοίας.
Κι ἡ Ἐκκλησία θὰ ἔρθει καὶ τὰ δάκρυα τοῦτα θὰ μαζέψει εὐγνώμονα γιατὶ καὶ πάλι θὰ χρειαστοῦν κατὰ τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ Κυρίου.
Μὰ ἀλλοίμονο φέτος, ποὺ οἱ πόρτες τῶν ναῶν μας θὰ μείνουν κλειστές, καὶ ἐντός τους θὰ παραστοῦμε μονάχα οἱ ἀπαραίτητοι «τέσσερις», οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἁμαρτίες ἔχουμε πολλές, δὰκρυα τὰ μάτια μας δὲν πρόκειται νὰ δώσουν· ποῦ μύρα κατάλληλα θὰ βροῦμε, θρῆνο ἐπιτάφιο στὸν σταυρωθέντα Θεὸ νὰ προσφέρουμε, ἐμεῖς οἱ στεγνοὶ καὶ ἀδάκρυτοι;
π. Μιλτιάδης Ζέρβας
Πηγή: Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία
