Της Έλενας Λαζαρίδου*
Διάβασα ένα κείμενο αναρτημένο από κάποιον γιατρό, στο οποίο εκφράζεται το παράπονο της μικρής του κόρης για τα αγέλαστα πρόσωπα ΟΛΩΝ των δασκάλων που αντικρίζει καθημερινά στο σχολείο της. Ακολουθεί μια λεπτομερής ανάλυση της θετικής επίδρασης που ασκεί η καλή διάθεση των δασκάλων στη μάθηση και την ψυχολογία των παιδιών. Τέλος, σημειώνει πως κακώς ταυτίζεται η εκπαίδευση με τη μετάδοση στείρων γνώσεων χωρίς αγάπη, ενδιαφέρον και χαμόγελο από πλευράς εκπαιδευτικών.
Προφανώς μπορείτε να φανταστείτε τι πάτημα έδωσε και τι ακολούθησε στα σχόλια. Πικραμένοι γονείς που αντιμετωπίζουν σκληρά και αμείλικτα «τέρατα» κάθε φορά που επισκέπτονται το σχολείο των παιδιών τους, αυτήκοοι μάρτυρες να περιγράφουν στριγκλιές όλη μέρα στην αυλή του σχολείου, μικρά παιδιά που, κατά τα λεγόμενα των γονέων τους, φοβούνται να μιλήσουν στον δάσκαλο ή τη δασκάλα τους, διαμαρτυρίες πως η κατάσταση αυτή επικρατεί και στα νηπιαγωγεία και φυσικά δεν έλειψαν οι ψύχραιμες φωνές που εξήγησαν πως όλο αυτό συμβαίνει επειδή οι δάσκαλοι δεν ενδιαφέρονται για τη δουλειά τους αλλά την κάνουν για τα φράγκα και για τους 4 (!) μήνες διακοπών. «Μα άνθρωποι είναι κι αυτοί, μπορεί να έχουν κι άλλες έγνοιες και προβλήματα!» ξεμύτισε ένα σχόλιο υποστήριξης. «Να τα αφήνουν τα προβλήματά τους στο σπίτι!» το καταβρόχθισε ένα άλλο. Στο μεταξύ, ο γιατρός μούγκα.
Το πιο εντυπωσιακό όμως δεν είναι η αξιοθαύμαστη προθυμία ορισμένων γονιών να μας κάνουν υποδείξεις για τη δουλειά μας ούτε ο συγκινητικός τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να κάνουν χαρούμενους τους δασκάλους των παιδιών τους. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ΟΝΤΩΣ αφήνουμε τα προβλήματα στο σπίτι μας. Όσοι έχουμε βέβαια σπίτι. Οι υπόλοιποι στο ξενοδοχείο.
Χαμογελάμε όταν δεν ξέρουμε ακόμα το σχολείο ή την τάξη μας.
Χαμογελάμε όταν αλλάζουμε συνέχεια σχολείο.
Χαμογελάμε όταν διανύουμε χιλιόμετρα καθημερινά.
Χαμογελάμε όταν ξέρουμε ότι θα απολυθούμε.
Χαμογελάμε όταν μετράμε ώρες και μέρες προϋπηρεσίας.
Χαμογελάμε όταν δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε τη ζωή μας.
Χαμογελάμε όταν δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας.
Χαμογελάμε όταν δεν έχουμε καμία βοήθεια από το κράτος.
Χαμογελάμε όταν δεν έχουμε υλικά μέσα για τη διδασκαλία μας.
Χαμογελάμε όταν μας επικρίνουν.
Χαμογελάμε όταν θυμώνουμε.
Χαμογελάμε όταν κουραζόμαστε.
Χαμογελάμε όταν μπαίνουμε στην τάξη.
Χαμογελάμε για να χαμογελάσουν και τα παιδιά των διαλυμένων και τσακισμένων οικογενειών.
Χαμογελάμε όταν μαθαίνουν.
Χαμογελάμε όταν προσπαθούν.
Χαμογελάμε όταν αποτυγχάνουν.
Και ξαναχαμογελάμε για να το πετύχουν.
Δε ζητήσαμε ποτέ μπράβο και ευχαριστώ. Αυτή είναι η δουλειά μας και την επιλέξαμε. Αλλά ένα ρημάδι χαμόγελο το αξίζουμε.
5 Οκτωβρίου
Χρόνια πολλά σε όσους συνεχίζουν να χαμογελούν!
* Η Έλενα Λαζαρίδου είναι αναπληρώτρια Δασκάλα και το κείμενό της δημοσιεύτηκε στη σελίδα «Πρώτα ο Δάσκαλος»
