Κάθε εποχή έχει και τα δικά της «χούγια» και χαρακτηριστικά…
Στα παιδικά μας χρόνια, τέτοιες μέρες τ΄ Αυγούστου, ο τρύγος ήταν στο ζενίθ.
Στρωμαθιές κάτω απ΄ τις ελιές για τη μεσημεριανή ραστώνη και ξεκούραση ή για το βραδινό ύπνο, φωνές και κουβέντες σ΄ όλο τον κάμπο.
Ένα πανηγύρι που κρατούσε ως τα μέσα του Σεπτέμβρη, οπότε και μαζεύαμε τις τελευταίες σταφίδες.
Ένας μεζές των ημερών εκείνων ήταν τα χοχλίδια.
Οι μικροί άσπροι χοχλιοί που δεν αφθονούσαν όπως τις μέρες μας, καθώς τότε υπήρχαν πολλές αγριόπαπιες και τους έτρωγαν.
Όμως βρίσκαμε κυρίως στις αγκινάρες και στ΄ αμπέλια.
Τα βράζαμε και γινόταν μεγάλο πανηγύρι, καθώς ήταν πεντανόστιμα.
Μάλιστα αν υπήρχε ανάμεσά τους κανένας μεγάλος χοχλιός, γινόταν «σκοτωμός» ποιος θα τον φάει…
Αξέχαστα πραγματικά χρόνια!
