Του Νίκου Ψιλάκη
Η γλυπτική του χρόνου
Διάσπαρτα ερείπια, σπαράγματα μιας άλλης ζωής ξεχασμένης. Ανάμεσα στα χωράφια και στους ελαιώνες τα απομεινάρια μιας πόλης που κάποτε δέσποζε στο γεωπολιτικό σκηνικό. Κάποτε υπήρχαν δρόμοι εδώ, δημόσια οικοδομήματα, σπίτια, καταστήματα. Κι αγάλματα. Αμέτρητα αγάλματα που κοσμούσαν τον δημόσιο χώρο, θεοί και ήρωες κι αυτοκράορες θεοποιημένοι.
Κάποτε σ’ αυτούς τους δρόμους πηγαινοέρχονταν άνθρωποι, σταματούσαν στα ιερά των θεών, αντάλλασαν επισκέψεις, απολάμβαναν τη ζωή σ’ ένα τοπίο ευνοημένο από τη φύση.
Περπατώντας σήμερα στα μικρά μονοπάτια ανάμεσα στα λιόφυτα σκέφτεσαι απλώς ότι τούτη η πόλη ήταν κάποτε πρωτεύουσα της Κρήτης! Κι όχι μόνο της Κρήτης· διαφέντευε στη Μεσόγειο, σ’ αυτήν υπάγονταν εκτεταμένα κομμάτια της βόρειας Αφρικής!
Είναι τα ερείπια της Γόρτυνας.
Σταματάς κάτω από τα λιόδεντρα, παρατηρείς τους πεσμένους τοίχους, κοιτάζεις τα σχήματα που σμίλεψαν οι αιώνες της μοναξιάς, βλέπεις τα σπασμένα κομμάτια της μνήμης. Όλα στοιχειώνουν εδώ. Πέτρες ντυμένες με την αστρακάσβεστο, κομμάτια κεραμικών, πλίνθοι. Και κάπου – κάπου ένα πανάρχαιο κιονόκρανο που λες και φύτρωσε μαζί με την αγιομολόχα και την ξινίδα.
Κι εσύ, μοναχικός περιπατητής στα μονοπάτια του άδηλου, αρχίζεις να διαλέγεσαι με τη γλυπτική του χρόνου, αφουγράζεσαι ψιθύρους κι απόηχους, νομίζεις πως φτάνουν στ’ αυτιά σου τα βήματα του τελευταίου διαβάτη.
Είναι η Γόρτυνα της Κρήτης.
Πρωτεύουσα στα χρόνια της ακμής, τόπος της μνήμης σήμερα.
Διάσπαρτα ερείπια μέσα στα χωράφια και στους ελαιώνες.
Διάσοαρτες μνήμες μέσα στο κενό της απουσίας.
Πηγή: karmanor.gr
