Της Μαρίας Μελεσσανάκη*
Από την μια μεριά έχουμε το ΥΠΑΙΘ, που έχει στυλώσει τα πόδια στο πάτωμα και θέλει να περάσει την αξιολόγηση εδώ και τώρα χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα… Χωρίς να έχει πείσει για την τεράστια αξία της αξιολόγησης στην επαγγελματική ανάπτυξη του εκπαιδευτικού, στην βελτίωση του Σχολείου. Στην μοναδική ευκαιρία να φανούν οι αδυναμίες και να διορθωθούν.
Προτάσσει (εμμέσως) ως επιχείρημα το ξεβόλεμα. Την παραπάνω εργασία. Η οποία για κάποιους ακούγεται ως δουλειά… (δουλεία). Το ότι όλοι σε όλους τους κλάδους αξιολογούνται… Πως το ίδιο συμβαίνει και στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη. Χωρίς να κοιτά το λάθος timing. Χωρίς να έχουν προηγηθεί οι κρίσεις των στελεχών.
Μεταξύ μας αγαπητό Υπουργείο, επικοινωνιακά έχει χαθεί το παιχνίδι… Όταν ξεκινούν οι πειθαρχικές τιμωρίες και οι απειλές, η νίκη (αν υπάρξει) είναι μισή…
Από την άλλη όχθη οι εκπαιδευτικοί! Όπου η λέξη «αξιολόγηση» το 2021 είναι μια λέξη ταμπού! Με την ίδια ακριβώς απαγορευμένη δύναμη που είχε ως ταμπού και στην δεκαετία του 80 και του 90 και του 2000! Σα να μην πέρασε μια μέρα… Σα να μην άλλαξαν τα πάντα! Το Σχολείο πρέπει να διέπεται από τους ίδιους ακριβώς κανόνες.
«Αξιολόγηση» λοιπόν! Κάτι σαν βρισιά… Δεν υπάρχει καμία διαφορά αν πρόκειται για την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας ή την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού! Έτσι κι αλλιώς είναι μια βρισιά! Κι εκείνος που την υποστηρίζει δεν γίνεται να είναι δημοκράτης… Ούτε γίνεται να είναι καλός δάσκαλος ή καλός Διευθυντής. Ούτε καν καλός άνθρωπος δεν γίνεται να είναι… Νομίζω πως μας έχει γίνει συνήθεια σε ότι νέο να λέμε ΟΧΙ. Κάτι σαν κατεστημένο… Σαν κρυφός ιερός όρκος που έγινε ανάμεσα στους παλιούς συνδικαλιστές και τους νέους.
ΌΧΙ! Και πάλι ΟΧΙ! Σε όλες τις αλλαγές! Αλλά χωρίς αντιπρόταση. Χωρίς επιχειρήματα! Βαρέθηκα να ακούω τρομοκρατικές προφητείες. Πως το Σχολείο μετά την αξιολόγηση θα γίνει ανυπόφορο. Χώρος αντίστοιχος της κόλασης. Και κανείς από μας πλέον δεν θα θέλει να είναι δάσκαλος. Λες και δάσκαλος δεν γίνεσαι και από την εσωτερική σου ανάγκη για να βοηθήσεις τον κόσμο να αλλάζει. Να μην μένει στα ίδια και στα ίδια. Να προχωρά.
Προσωπικά νιώθω την ευθύνη τεράστια!! Νιώθω άσχημα… Εγκλωβισμένη! Όχι γιατί σκέφτομαι να αρνηθώ για μια ακόμη φορά την ευκαιρία για αλλαγή, πηγαίνοντας κόντρα στα όσα προβλέπουν οι νόμοι και στα όσα μου ζητάει ο εργοδότης μου να κάνω.
Αλλά επειδή πρέπει να ακολουθήσω το κοπάδι… γιατί έξω από αυτό έχει και λύκους. Άσχετα αν πιστεύω πως το κοπάδι βαδίζει για άλλη μια φορά σε χωράφι άγονο και χωρίς ενδιαφέρον.
Νιώθω άσχημα γιατί με αυτή την αποχή κι εγώ βάζω το λιθαράκι μου να διαιωνίζονται τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν στο δημόσιο σχολείο για το οποίο δήθεν κόπτονται ένα σωρό συνδικαλιστές. Πόσες φορές δεν έχουμε μιλήσει μεταξύ μας για την λανθασμένη συναδελφική αλληλεγγύη. Για τον ωχαδερφισμό που κάνει τον κλάδο μας συντηρητικό… Ενώ θα έπρεπε να είναι ο πιο ανοιχτόμυαλος και ο πιο πρωτοποριακός! Την generation zero έχουμε στα χέρια μας.
Όλα αυτά είναι που διαιωνίζουν την κατάσταση της τσουβαλοποίησης στον κλάδο. Και όχι δεν πιστεύω πως η αξιολόγηση την διαιωνίζει!
Η ατιμωρησία και όλοι ανεξαρτήτου ήθους, μεθόδων, επικαιροποιημένων γνώσεων, κ.λ.π αυτή είναι για μένα η μηχανή του κιμά… Αν ήμασταν ειλικρινείς με τον εαυτό μας θα αναγνωρίζαμε πως στο δημόσιο σχολείο επιδέχονται αλλαγές.
Και πρέπει με το χέρι στην καρδιά, να κάτσουμε να κάνουμε τις προτάσεις αυτές για αλλαγές μόνοι μας. Αλλιώς ας δεχτούμε τις αλλαγές που μας επιβάλλονται! Θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας!
* Η Μαρία Μελεσσανάκη είναι Δασκάλα και Δ/ντρια του Δημοτικού Σχολείου Πύργου
