Κάποτε μια πολύ γλυκιά γυναίκα, νηπιαγωγός στο τμήμα που έκανα πρακτική, μου είχε πει : “Ξέρεις γιατί είναι ευλογία να δουλεύεις με παιδιά; Γιατί ότι και να σε βασανίζει, όσο χάλια και να είσαι, θα μπεις στη διαδικασία να το παλέψεις για να δείξεις χαρούμενη για χάρη τους. Ύστερα εκείνα, με τα αστεία τους, τις φατσούλες τους και την αγάπη που θα σου δείχνουν, θα σε κάνουν να ξεχαστείς. Κι αν ακόμα πονάς, πάρτα μια αγκαλιά και θα δεις τι δύναμη θα νιώσεις!”
Πείτε μου, υπάρχει αυτό σε καμιά άλλη δουλειά;
Να κάποιες από τις πιο ξεχωριστές κουβεντούλες τους :
(λίγο πριν τα Χριστούγεννα, είμαστε στην αυλή για διάλειμμα και δυο κοριτσάκια τρέχουν ενθουσιασμένα κοντά μου)
– “Κυρία θα σου πούμε κάτι και σίγουρα θα χαρείς πολύ και θα πεις ΤΙ ΩΡΑΙΑ!!!”
(μαλώνουν για λίγο για το ποια θα το πει και μετά….)
– “Μόλις τώρα πέρασε ο Αϊ Βασίλης έξω από το σχολείο!!!”
– “Αλήθεια? Τον είδατε δηλαδή?”
– “Όοοοοχι! Ακούσαμε τα κουδουνάκια από τους τάρανδους που είναι στο έλκηθρο!”
“Κυρία είσαστε τόσο μα τόσο καλή!! Μπορείτε να με γεννήσετε; Να είσαστε η μαμά μου;”
– “Κυρία θα ξαναέρθετε άλλη μια φορά το μεσημέρι στο σχολείο; Και να έρθει η κυρία Ε… το πρωί;”
– “Μα εχτές που ήρθα μεσημέρι στο νηπιαγωγείο, δεν κοιμήθηκε κανείς, ενώ με την κυρία Ε…. από ο,τι μαθαίνω κοιμάστε πάντα. Φαίνεται πως το μεσημέρι ακούτε πιο πολύ την κυρία Ε…..”
– “Όχι κυρία!! δεν κοιμηθήκαμε γιατί θέλαμε να σε κοιτάμε. Γιατί είσαι όμορφη κυρία!!!”
– “Σ`αγαπάω σαν μαμά μου!”
– “Δεν θα είσαι η κυρία Άντρια. Θα είσαι η κυρία Καλή.”
– “Κυρία, όταν είμαι στο σπίτι μου ξέρεις τί σκέφτομαι? Σχολείο και κυρία Άντρια!”
(ένα από τα πιο ώριμα παιδιά με ιδιαίτερα αναπτυγμένη κρίση)
– “Κυρία, εγώ είμαι Αραβή αλλά θέλω να κάνω τον σταυρό μου. Θα τον κάνω κρυφά και μην το πεις στη μαμά. Το υπόσχεσαι?”
– “Δεν είσαι ευτυχισμένη Α…. που είσαι Μωαμεθανή”;
– “Όχι κυρία! Η μαμά δεν θέλει να έχουμε δέντρο και ούτε ήρθε ο Άη Βασίλης. Και δεν μ` αφήνει να δοκιμάσω το παριζάκι Gummy Bear γιατί δεν τρώμε καθόλου κρέας.”
(ενώ τους τραγουδούσα) – “Κυρία έχεις την πιο γλυκειά φωνή!”
Έχουμε καθίσει στις θέσεις μας για να κάνουμε την εργασία μας. Ανακοινώνω στα παιδιά οτι σήμερα θα λύσουμε το πρώτο μας σταυρόλεξο. Σηκώνω τα μάτια από το χαρτί που κρατώ και τα βλέπω να κάνουν το ένα μετά το άλλο, το σταυρό τους! Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε! Σου λέει σταυρόλεξο είναι, ας δείξουμε λίγη ευλάβεια..
(στην αυλή, εν ώρα διαλείμματος, έρχεται κοριτσάκι κλαίγοντας)
– “Τί έχεις; Έγινε κάτι με τα κορίτσια?”
– “Ναιαιαιαι! Δεν αφήνουν να παίξω μαζί τους..Αυτές παίζουν Νετομόντελ και δεν με αφήνουν να μπω επειδή είμαι άσχημη!”
(προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια την παίρνω από το χέρι και πάω να τους μιλήσω)…
– “Κοριτσάκια μου πάττε και την Ε… στο παιχνίδι σας είναι πολύ όμορφη, κρίμα είναι να στεναχωριέται”
– “Εντάξει κυρία αλλά τότε εσύ να κάνεις αυτή που λέει ποια να φύγει”. (Την Καγιά)
(Τρέχουν και μου φέρνουν φυλλαράκια από το δέντρο)
– “Αυτές θα είναι οι φωτογραφίες μας. Θα κάνουμε πασαρέλα και όποια σ` αρέσει θα της δίνεις μια φωτογραφία!”
– “(!)”
Και για το τέλος, ατάκα φρέσκια, χθεσινή…
(αμέσως μετά την πρωινή προσευχούλα)
– “Σήμερα παιδιά είναι μια διαφορετική Πέμπτη. Τη λέμε Τσικνοπέμπτη και είναι γιορτή”
– “Αλήθεια το λες κυρία? Θα μπορούμε να φάμε πολλές τσίχλες;”
– “Όχι Γ…. μου, δεν είπα Τσιχλοπέμπτη…Τσικνοπέμπτη είπα πως είναι”!
– “Α….:
Πηγή: andriashome.com
