Του Γιώργου Μαμάκη
Ο νοτιότερος ορεινός όγκος της Ευρώπης προσφέρει μία απόκοσμη εμπειρία μύησης στην αρχέγονη Κρήτη.
Πουθενά αλλού η αγριάδα δεν κρύβει μέσα της τόση ποίηση.
Αφήνοντας πίσω τον κάμπο της Μεσσαράς ανεβαίνουμε στα νοτιότερα βουνά του νησιού.
Οι στροφές ανηφορίζουν ιλιγγιωδώς σε ένα τοπίο σκόνης και πέτρας, τα κατσίκια ισορροπούν στις κοφτερές αιχμές των βράχων και τίποτε τριγύρω δεν μαρτυρά την ανθρώπινη παρουσία.
Οι κακοτράχαλοι δρόμοι στον ορεινό όγκο των Αστερουσίων οδηγούν σε μέρη μυστικά και απόκοσμα, όπου το βλέμμα χάνεται στη θέα του Κόφινα, που βάφεται κόκκινος το ηλιοβασίλεμα, στις επιβλητικές πτήσεις των σπάνιων γυπαετών, σε φαράγγια που καταλήγουν σε μονές και παρθένες παραλίες που βρέχονται από το καυτό ακόμη νότιο κρητικό πέλαγος.
Οι απόκρημνες πλαγιές είναι γεμάτες από σπηλιές όπου ασκητές και ερημίτες έγραψαν τη δική τους μυστική ιστορία.
Η ενέργεια που άφησαν πίσω τους αιώνες έντονης και αδιάκοπης λατρευτικής δραστηριότητας σε τούτο τον τόπο, είναι διάχυτη μέχρι και σήμερα, στη γη και στον αέρα.
Κάποιες οάσεις πράσινου, δάση με πεύκα, κέδρους και φοίνικες, σε λίγες περιοχές, ξεπλένουν το μάτι από το πέτρινο τοπίο.
Μια σύντομη παράκαμψη από το μονοπάτι που οδηγεί από τον Άγιο Ιωάννη Καπετανιανών στη Μονή Κουδουμά στα Αστερούσια Όρη μας οδηγεί στο εντυπωσιακό Σπήλαιο του Αγίου Αντωνίου με σχήμα Δ, μέσα στο οποίο υπάρχει το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου.
Η είσοδος του σπηλαίου είναι ιδιαίτερα επιβλητική με ύψος 35μ!
