Γράφει η Μαρία Μελεσσανάκη*
Η εξερεύνηση στα γύρω βουνά από το Μαριδάκι είναι παλιά ιστορία. Μάλλον σε ωθεί η ανάγκη να μάθεις τι κρύβεται πίσω από το βουνό που βλέπεις καθημερινά κατά την διάρκεια των διακοπών όλα τα καλοκαίρια της ζωής σου. Η έμφυτη περιέργεια αλλά και το ενδιαφέρον μειώνουν την δυσκολία της ανάβασης στο ελάχιστο.
Ξεκινήσαμε γύρω στις 6.00 το απόγευμα, με την Ολυμπία, την Νίτσα και πολύτιμο οδηγό την εμπειρότερη όλων μας, την κυρία Ελευθερία. Συνταξιούχος δασκάλα, με μεγάλη αγάπη στην φύση και τις ομορφιές της, έχει καταφέρει να ανέβει στην κορυφή πολύ ψηλότερων βουνών από τα Αστερούσια στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο ήλιος πίσω μας στην αρχή, δυσκόλευε την ανάβαση. Αλλά όσο ανεβαίναμε η ομορφιά μας έκανε να ξεχνάμε την κούραση του σώματος.
Τα μάτια δεν χορταίναν. Δεν ήξεραν τι να πρώτο θαυμάσουν. Τι να πρώτο παρατηρήσουν. Χαρουπιές εκατοντάδων ετών, με περίεργους σχηματισμούς στον κορμό τους. Πρίνοι καταπράσινοι χαμηλοί αλλά τόσο όσο για να δημιουργούν μια άνετη φωλιά για ζώα. Βράχια μυτερά απάτητα από ανθρώπινο πόδι. Μια κατσίκα πιο πέρα μας κοιτούσε με ενδιαφέρον σαν να αναρωτιόταν τι ψάχναμε εκεί πάνω.
Ποικιλία χρωμάτων στα πετρώματα, μας επιβεβαίωναν την ύπαρξη του σβησμένου πλέον ηφαιστείου ανοιχτά στη θάλασσα από τον οικισμό.
Τα ανθρωπόμορφα στοιχεία των βουνών όσο έφευγε ο ήλιος γινόταν πιο εμφανή και η ατμόσφαιρα άρχισε να γεμίζει μυστήριο. Σπήλαια διάτρητα σε καταπληκτικούς σχηματισμούς συμπλήρωναν το μαγικό σκηνικό.
Κι εμείς όλο και ανεβαίναμε. Και το ενδιαφέρον συνεχιζόταν αμείωτο. Ο στόχος ήταν οι δυο σπηλιές στην κορυφή του βουνού.
Η κούραση αλλά και τα μυτερά βράχια που όσο ανεβαίναμε τόσο γινόταν και περισσότερα είχε αρχίσει να μειώνει την δυνατότητα γρήγορου βηματισμού. Και το βράδυ ήταν κοντά. Καμία μας όμως δεν ήθελε να γυρίσει πίσω πριν φτάσουμε στην κορυφή.
Κάτι μας έλεγε πως θα λύσουμε κάποιο μυστήριο. Πως θα μάθουμε το μεγάλο μυστικό του βουνού.
Η συζήτηση έφερε την κουβέντα για την Δρακοσπηλιά. Την σπηλιά με την χαρουπιά μπροστά για να κρύβει από τον περαστικό το μικρό άνοιγμα που έχει ως είσοδο. Λέγεται πως αν την βρεις και το περάσεις βρίσκεσαι μπροστά σε ένα οικολογικό θαύμα. Μια σπηλιά τεράστια όση και το βουνό. Κανείς δεν έχει καταφέρει να την διασχίσει ακόμα. Και οι θρύλοι φουσκώνουν την φαντασία και την κάνουν να σκέφτεται ακραία σενάρια. Όπως το ότι είναι θαμμένος εκεί κάποιος μεγάλος βασιλιάς. Και όποιος καταφέρει να βρει τον τάφο του, ίσως και να γίνει η αιτία για να αλλάξει η ιστορία όπως την ξέρουμε σήμερα.
Συνεχίζουμε το περπάτημα και την κουβέντα επίσης. Κάποια από την παρέα αναφέρεται στις ενεργειακές πύλες. Θρύλοι και πάλι λένε, πως μια τέτοια πύλη βρίσκεται στο συγκεκριμένο βουνό. Ψάχνουμε για σημάδια… Βγάζουμε φωτογραφίες, γελάμε κι ας είμαστε πλέον έτοιμες να καταρρεύσουμε, μετά το δίωρο σκαρφάλωμα χωρίς σταματημό.
Ξαφνικά κοιτάμε ψηλά. Εμείς κι ο ουρανός. Καταγάλανος ακόμα. Κάτω το βουνό που καταλήγει στη θάλασσα. Και στην επόμενη στροφή, οι δυο σπηλιές στόχος της διαδρομής.
Επιφανειακές μας φάνηκαν αρχικά. Όμως ένιωθες την επίδρασή τους στο περιβάλλον αλλά και στην διάθεση μας. Αρχικά τραβούσα τις φωτογραφίες χωρίς να έχω παρατηρήσει τα απόκοσμα πρόσωπα που σχηματίζονται από τα τοιχώματα τους.
Τα χρώματα μέσα εντυπωσιακά πρωτότυπα. Η οροφή του σπηλαίου μαύρη γυαλισμένη σα ζωγραφισμένη από το πινέλο ενός ταλαντούχου ζωγράφου.
Ο Θεός είναι παντού. Τον νιώθουμε σε κάθε μας βήμα. Σε κάθε μας αναπνοή. Στην μοναδική ανθισμένη αγριοκρεμμύδα του βουνού. Στο μικροσκοπικό αγριόβλητο που φύτρωσε αθόρυβα κάτω από μια πέτρα και κατάφερε να γλιτώσει από το επικίνδυνο βλέμμα της κατσίκας.
Γεμάτες ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που είχαμε να βιώσουμε όλη αυτή τη μαγεία, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Από κάτω ο Τσούτσουρος με γεμάτη την παραλία παραθεριστές.
Η θάλασσα ήρεμη, Ο αέρας ελάχιστος.
Ο ήλιος απών…
Το φεγγάρι παρών.
Λίγο ακόμα και θα νυχτώσει.
* Η Μαρία Μελεσσανάκη είναι Δασκάλα και Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Πύργου Αστερουσίων
