Της Στέλλας Καδιανάκη
Υπάρχουν άνθρωποι μικροί.
Πολύ μικροί.
Όσο τους γνωρίζεις τόσο πιάνουν λιγότερο χώρο σε ένα δωμάτιο.
Γίνονται μια κουκίδα.
Μέχρι που εξαφανίζονται και ξεχνάς την ύπαρξη τους.
Και υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που είναι μεγάλοι.
Πολύ μεγάλοι.
Που το χαμόγελο τους αγκαλιάζει όλη τη πλάση.
Που η φωνή τους ενώνεται με τα σύννεφα.
Που η μεγαλοψυχία τους και η απεραντοσύνη τους δεν χωρά στα όρια μιας κάμαρης.
Που σου χαρίζουν απλόχερα αγάπη χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα.
Που δεν φοβούνται να κλάψουν!
Κι όταν κάτι πάει στραβά δεν παραιτούνται.
Κι ας ζούμε χαλεπούς καιρούς.
Κι αν η ζωή μας έχει γεμίσει με καχυποψία από τα δεινά της εποχής.
Ας μην ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι.
Σαν αυτά εδώ τα παιδιά.
Παίρνοντας θάρρος και δύναμη από το τραγούδι τους.
Γιατί απλά η ζωή είναι όμορφη.
Και δεν υπάρχει επιστροφή.
Η κανονικότητα του καθενός αγγίζει στα όρια της λογικής του.
Ας γίνουμε λοιπόν κανονικοί όπως το ορίζει η ψυχή μας, κι όχι οι άλλοι.
Ανιδιοτέλεια για το σήμερα, ελπίδα για το αύριο…
