Του Γιώργου Μαμάκη
Είναι μάταιο ακόμη και βλέποντας την ταινία το «Μαγαζάκι του Τρόμου» με το αλλόκοτο φυτό Όντρεϊ που τρεφόταν με ανθρώπινες σάρκες και αίμα
να ονειρευόμαστε μια άγρια εξαιρετικά αρπακτική φύση απομακρυσμένη από εμάς.
Δεν υπάρχει καμία τέτοια.
Είναι ο βάλτος μέσα στα μυαλά και τα σπλάχνα μας, είναι η πρωτόγονη ορμή της Φύσης μέσα μας, αυτό το οποίο εμπνέει ένα τέτοιο όνειρο.
Μια απρόσμενη συνάντησή μου σήμερα με ένα τεράστιο Dracunculus vulgaris, το ισχυρά δηλητηριώδες αυτό φυτό που αναδύει μια δυσάρεστη βαριά μυρωδιά κρέατος σε αποσύνθεση εγκλωβίζοντας τα έντομα για την επικονίασή του και θυμίζοντας στους Μινωίτες φίδι που ως αρχετυπικό σύμβολο αντιπροσώπευε τη μυστικότητα του κάτω κόσμου, με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν θα βρω ποτέ στις ερημιές του Αμαζωνίου περισσότερη άγρια φύση από ό,τι σε κάποια γωνιά του Μεραμπέλλου, δηλαδή: περισσότερη από όση κουβαλάω μαζί μου!
