Της Έλενα Ακρίτα
Πριν από χρόνια του είχα πάρει συνέντευξη στην εκπομπή μου «Φώτα Πορείας» στην ΕΡΤ. Συνεσταλμένα μας καλοδέχτηκε στο μικρό σαλονάκι. Αν και ήδη Αρχιεπίσκοπος, δεν φορούσε τα μαλάματα και τα πετράδια. Μόνο μαύρο ράσο με σταυρό. Ασκητής.
Αρχίσαμε τη συνέντευξη κι όσο ξεδιπλώναμε τη σπουδαία διαδρομή του, τόσο πιο διστακτικά αντιδρούσε. Σαν ταινία περνούσε μπροστά στα μάτια μας η ζωή του: μια ζωή δύσκολη, ένας δρόμος δύσβατος γεμάτος εμπόδια και θυσίες και πόνο και προσφορά και ελπίδα και διάψευση και πάλι από την αρχή και πάλι από το μηδέν και πάλι η διαδρομή ενός ανθρώπου που προχωρούσε και λύγιζε και έπεφτε και σηκωνόταν και προχωρούσε ξανά. Και ξανά. Από την αφετηρία στο τέρμα και πίσω στην αφετηρία και πάλι στο τέρμα. Χωρίς να ζητάει ανταμοιβές και οφίτσια, χωρίς να ζητάει τίποτα για τον εαυτό του. Μόνο να δίνει ήξερε. Ποτέ να παίρνει.
Στο σπίτι της αδελφής του στο Νέο Ψυχικό είχε ένα μικρό δωματιάκι σαν μοναστηριακό κελί. Ένα στενό κρεβάτι, ένα κομοδίνο με λάμπα, ένας ξύλινος σταυρός στον τοίχο και μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία. Τίποτα άλλο. Χωρίς χλιδές και πολυτέλειες. Είπαμε. Ασκητής.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βροχερό απόγευμα. Έξω έριχνε καρέκλες κι όταν άρχισε να μιλάει αυτός ο άνθρωπος λες κι άνοιξε ο ουρανός και το ταπεινό σαλονάκι γέμισε φως. Θα θυμάμαι πάντα την καλοσύνη, την αγάπη κι εκείνη την ταπεινότητα που μόνον από το αληθινό μεγαλείο εκπορεύεται. Οταν πια έφυγα, το ήξερα βαθιά μέσα μου. Εκείνη την ημέρα συνάντησα, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου, έναν εν ζωή Αγιο.
Περαστικά, Σεβασμιώτατε!
