Γράφει ο Γιώργος Μαμάκης*
Για τους λάτρεις της αναρρίχησης και της Φύσης, το καλύτερο μέρος για να επισκεφθούν στην Κρήτη, είναι ο Ψηλορείτης. Πρόκειται για το ψηλότερο βουνό του νησιού κι ένα υπέροχο μέρος για να δει κανείς από κοντά μία εντελώς διαφορετική Κρήτη, αυτή που κρύβει ο Ψηλορείτης της,
Ένα μονοπάτι σε οδηγεί στην κορυφή, στα 2.456 μέτρα, ενώ στην κορυφή βρίσκεται το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού.
Ξεκινήσαμε περίπου στις 02.00 ως μέλη του ορειβατικού συλλόγου Αγίου Νικολάου από τα σπίτια μας για τη στράτα του Ψηλορείτη.
Ακολουθήσαμε το φιδίσιο ανέβασμα μέχρι τα Ανώγεια.
Συνεχίσαμε για τα Λιβάδια και από κει προς το σημείο εκκίνησης.
Η ώρα είναι 05:00 το πρωί.
Όλοι όσοι έχουν πάρει την απόφασή τους να φτάσουν στην υψηλότερη κορφή της Κρήτης είναι ήδη εκεί.
Δεξιά και αριστερά της στράτας ορθώνονται πανύψηλα επιβλητικά βράχια τα οποία βλέπουμε να φωτίζουν με τους φακούς τους οι πρώτοι ορειβάτες.
Παρκάρουμε και ψάχνουμε να βρούμε την είσοδο.
Μαζί μας είναι αρκετοί νέοι και γέροι άνθρωποι, αθλητικοί και μη που όλοι συνωστίζονται στο καταφύγιο του Λυγερού.
Οι περισσότεροι είναι άυπνοι. Μερικοί συνεχίζουν από το γλέντι της προηγούμενης νύχτας, κάποιοι κάνουν πλάκα για την εμπειρία της στράτας δίχως να ξέρουν τι τους περιμένει εκεί, ορισμένοι το έχουν τάμα να έρθουν κάθε χρόνο.
Ξεκινάμε.
Ο δρόμος είναι ανηφορικός και σε μερικά σημεία χρειάζεται αρκετό σθένος. Η στιβαρότητα του τοπίου αποπνέει δωρικότητα.
Τοπίο σκοτεινό ακόμη, ερημικό, μυστήριο, όμορφο.
Το ανηφορικό περπάτημα συνεχίζεται δυτικά, τα σκονισμένα παπούτσια μας παλεύουν με τις κοφτερές πέτρες και τα χαράκια με τις λιγοστές αστιβίδες .
Τα πνευμόνια μας ζορίζονται, αλλά γεμίζουν από οξυγόνο το οποίο λιγοστεύει όσο ανεβαίνουμε με αποτέλεσμα να λαχανιάζουμε συχνότερα.
Ο ένας ακολουθεί πίσω από τον άλλο για να ανέβει.
Μοναδική μυστηριακή αίσθηση, χαράδρες, ψηλά αλλόκοτα βράχια, άγονες πλαγιές και φαράγγια στα χαμηλά. μοναδικά σπήλαια∙ εντυπωσιακοί καρστικοί σχηματισμοί∙ βαθύσκιωτα φαράγγια∙ μικρά οροπέδια και γυμνές αλπικές ζώνες συνθέτουν ένα ανεπανάληπτο σκηνικό.
Εν τω μεταξύ οι ντόπιοι μάς εμψυχώνουν παραπληροφορώντας μας: «μετά από δω φτάνουμε» λέει ο ένας, «σε λίγο ισιώνουμε» λέει ο άλλος.
Πολλές κορφές, αλλά η ψηλότερη πουθενά!
Συνειδητοποιούμε έτσι ότι θα χρειαστούμε πολλές υπομονές και καλή διάθεση για να αντιμετωπίσουμε το όχι ιδιαίτερα φιλικό προς εμάς χωμάτινο μονοπάτι.
Οι μαγευτικές εικόνες, η απίθανη ανατολή και η αίσθηση της «ελαφρότητας» είναι αντιστρόφως ανάλογες με τις αργές και βαριές μας ανάσες.
Προχωρώντας μπροστά και ξεκλέβοντας κάποιες ματιές προς τα πίσω, αναμετρόμαστε με την ίδια μας τη φύση.
Νιώθουμε μικροί αλλά και παράλληλα μεγάλοι προσπαθώντας για την κατάκτηση της κορυφής και διαπιστώνοντας την απεραντοσύνη της φύσης.
Καθώς ανεβαίνουμε στα πετρώδη υψώματα για να φτάσουμε στην πρώτη, στη δεύτερη και την τρίτη κατά σειρά κορφή, τα τελευταία δύο-τρία χιλιόμετρα της στράτας μάς φαίνονται ελάχιστα πιο βατά.
Ακολουθώντας το χείλος του γκρεμού, προχωράμε με προσοχή.
Επιτέλους όταν φτάνουμε στην κορφή είναι αδύνατο να πιστέψουμε στα μάτια μας. Αδύνατο να δεχτούμε πως είμαστε μάρτυρες αυτής της αβάσταχτης ομορφιάς με πανοραμική θέα 360 μοιρών.
Ο Ψηλορείτης, σύνορο γης και ουρανού, διαφεντεύει με την άγρια ομορφιά του ολόκληρο το νησί. Ορεινά χωριά στην άκρη του γκρεμού∙ Η οροσειρά της Ίδης, πιο γνωστή ως Ψηλορείτης, μας αποκαλύπτει μέσα από τις νεφελοσκέπαστες κορυφές του την Κρήτη σε όλο της το μεγαλείο. Τον όγκο των Λευκών Ορέων στα δυτικά∙ τη Δίκτη (Λασιθιώτικα βουνά) στα ανατολικά∙ τον κάμπο της Μεσαράς, τα Αστερούσια Όρη και την απεραντοσύνη του Λιβυκού πέλαγους στα νότια∙ το Ηράκλειο και το Ρέθυμνο με φόντο το Κρητικό πέλαγος στο βορρά.
Ο Ψηλορείτης ήταν ορθός κάτω από τα πόδια μας, διαβεβαιώνοντάς μας ότι ήταν και θα παραμείνει ο άρχοντας αυτού του τόπου!
Αρχίζουμε να παγώνουμε.
Οι μύες μας πονάνε.
Ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του στην κούραση και την ψύχρα.
Ξαπλώνουμε κατάχαμα και κλείνουμε τα μάτια. Ακούμε τον αέρα να φυσάει λυσσασμένα εδώ πάνω και να ρίχνει τη θερμοκρασία το κατακαλόκαιρο στους 12 βαθμούς σε υψόμετρο 2.500 μέτρων δηλαδή λίγο πιο πάνω από τον ουρανό.
Αισθανόμαστε όμως να είμαστε οι πιο ”ψηλοί’ απ’ όλους τους ανθρώπους, μα και οι πιο ταπεινοί συνάμα• εμείς, η πέτρα, τ’ αγέρι και μια μυρωδιά θυμιάματος από το εκκλησάκι του Σταυρού.
Επικεντρωνόμαστε στις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες αγκαλιά με την Ελληνική σημαία που βρήκαμε κάτω από την καμπάνα.
Στο τέλος όλοι μπλέκονται σε μία ωραία παρέα, κοψίδια, τυροκομικά και άφθονη ρακή. Μετά την λειτουργία ξεκινάμε για το κατέβασμα σαν υπνωτισμένοι και χωρίς να διαμαρτυρόμαστε.
Στο μιτάτο ετοιμαστήκαμε για φαγητό, ξεκούραση και καλή παρέα.
Βραστό με πιλάφι, αντικρυστό, σουβλάκια και το κλασικό γαλακτομπούρεκο στην πλατεία των Ανωγείων μάς έκαναν να αφήσουμε την κούραση μας.
Ο Ψηλορείτης καλεί τον επισκέπτη να γίνει μυσταγωγός και να απολαύσει τα δώρα του, να γνωρίσει τα μυστικά του μέσα από ήχους και εικόνες, από εμπειρίες ζωής. Η θερμή αγκαλιά του τόπου ανοίγεται για τον επισκέπτη και έχει να προσφέρει πολλές όμορφες στιγμές. Εδώ χτυπά η καρδιά της Κρήτης…
Ο Ψηλορείτης σας προσκαλεί να τον επισκεφτείτε και να γευτείτε μια εμπειρία …στο ύψος των ονείρων σας.
* Ο Γιώργος Μαμάκης είναι Δάσκαλος και πρώην Σχολικός Σύμβουλος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
