«…Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος που αποτελεί την βασική έμπνευση και την κυριότερη πηγή των πτωχών μου ομιλιών αναφέρει τα εξής: “ἕν λυπηρόν, ἁμαρτία μόνον˙ τά δέ ἄλλα πάντα κόνις και καπνός” (Ολυμπιάς-Επιστολή Θ΄ <ΙΔ΄>, SC 13, 150.4e). Ένα είναι λέγει το φοβερό. Μόνο η αμαρτία! Όλα τα άλλα που μας απειλούν και τα φοβόμαστε είναι σκόνη και καπνός! Η αμαρτία μας αποξενώνει από τον Χριστό που αποτελεί την πηγή της ζωής! Μας παραδίδει στο διάβολο που είναι πνεύμα νεκρό και νεκροποιό. Φθείρει τον ίδιο τον δράστη του κακού αλλά και επηρεάζει ενεργειακά “τις τύχες του σύμπαντος κόσμου” όπως επεξηγεί ο σύγχρονος Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ. Όπως π.χ. γύρω από ένα κεραυνοβολημένο σημείο δημιουργείται σε τεράστια ακτίνα ηλεκτρικό πεδίο και καθώς περνάμε αισθανόμαστε ανατριχίλα, κατ’ ανάλογο περίπου τρόπο εξ’ επαγωγής, μια αθεράπευτη πληγή στην ψυχή του ανθρώπου που διανοίγεται από το βέλος της αμαρτίας, αναδίδει δαιμονική ενέργεια που επηρεάζει ολόκληρο τον υλικό κόσμο και εντονότερα το άμεσο περιβάλλον μας… Ακόμη ειδικότερα τα αθώα και καθαρά παιδάκια, όπως τόνιζε ο Όσιος Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης, που έχουν την τάση να απορροφούν το θετικό, το εύκρατο κλίμα ή αντίστοιχα το αρνητικό που δημιουργεί γύρω τους η ποιότητα ζωής των μεγαλύτερων που τα περιστοιχίζουν και ειδικά των γονιών τους…
Μη φοβάστε όμως γιατί υπάρχει η παντοδύναμη θεραπευτική παρέμβαση. Είναι η δύναμη της συνεχούς μετανοίας και της ειλικρινούς εξομολογήσεως! Η μετάνοια όχι μόνο κάνει απόσβεση χρεών, όχι μόνο καλύπτει τα ελλείμματα, όχι μόνο εξαφανίζει οποιοδήποτε ψυχικό τραύμα, αλλά βγάζει και τον Θεό χρεώστη σ’ εμάς. Από την στιγμή που με επίγνωση και συντριβή θα εξομολογηθούμε, αφαιρούνται τα βάρη της ψυχής και ενεργοποιείται το μέγα έλεος του πανάγαθου Θεού! Εμείς είχαμε απομακρυνθεί από το φως λόγω των εσκοτισμένων μας επιλογών. Και η μετάνοια γίνεται αγωγός που ελκύει το φως και πάλι σ’ εμάς… Οι χρεώστες όχι μόνο γίνονται αποδεκτοί, αλλά αποζημιώνονται κιόλας… Από εργάτες της ανομίας αναδεικνύονται τέκνα της βασιλείας… Η αίσθηση όμως της αμαρτωλότητος έχει τούτο το καλό: δεν μας αφήνει να δώσουμε εύσημα στον εαυτό μας και να υπερηφανευθούμε. Ο τελώνης π.χ. ξέρει ότι είναι άδικος, άρπαγας, απατεώνας και δεν φρονεί “παρ᾿ ὃ δεῖ φρονεῖν” όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ. 12,3). Η πόρνη ξέρει ότι είναι “επισυρόμενο μιαντήριο” και δεν καλλιεργεί καμία υψηλοφροσύνη για τον εαυτό της. Αυτοί οι άνθρωποι με τα φτερά της ταπεινώσεως που τους χορηγεί η επίγνωση της αναξιότητάς τους, λίγο να κλαύσουν και να αγωνισθούν απογειώνονται… Γι’ αυτό τόνισε ο Κύριος “οἱ τελῶναι καί αἱ πόρναι προάγουσιν ἡμᾶς εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ” (Ματθ. 21, 31). Ενώ, κάποιοι αγωνιζόμενοι κινδυνεύουν από τα δεξιά αν δεν διαθέτουν ταπείνωση και διάκριση. Δηλαδή εγκυμονεί μέγας κίνδυνος από το ενδεχόμενο να τους ψιθυρίσει ο διάβολος ότι είναι σπουδαίοι… Ότι ο κόπος που καταβάλουν, τους ανέβασε σε τέλεια μέτρα αρετής… ότι συναγωνίζονται τους πρώτους του εκκλησιαστικού στίβου γι’ αυτό και έχουν το “χάρισμα” να “οραματίζονται” Αγίους και να συνομιλούν τάχατες διαρκώς μαζί τους… Τότε γίνονται παίγνια στα χέρια των δαιμόνων… Βλέπεις να επιδίδονται πολλάκις σε εξωτερική κακοπάθεια και να εκφράζονται μονίμως με ψυχική εγωπάθεια… Μπορεί να λιώνει το σώμα ο έναγχος ασκητισμός τους, και να στερεοποιείται στην ψυχή ο κενόδοξος ναρκισσισμός τους… Διεκδικούν της αγιότητας την πρωτιά, την ίδια ώρα που αγνοούν της εμπαθείας τους την θωριά… Φθάνουν στου γκρεμού την άκρη γιατί περιφρονούν της μετανοίας το δάκρυ… Καταγίνονται με όλα του φαίνεσθαι τα εντυπωσιακά, γιατί δεν κοιτάζουν στης καρδιάς τους τα εσωτερικά…
Κάποτε βρήκα την Οσία Γερόντισσα Γαλακτία προβληματισμένη και δακρυσμένη. Την πίεσα να μου πει τί της συνέβαινε. Μου αποκάλυψε ότι μια γυναίκα την είχε παρακαλέσει στο τηλέφωνο να προσευχηθεί να πάει (η γυναίκα εκείνη) στην πρώτη θέση του παραδείσου γιατί ήταν λίγη γι’ αυτήν η μεσαία θέση που την είχε δεδομένη… Πικράθηκε η ταπεινή και Αγία Γερόντισσα από το μέγεθος της πλάνης… Δεν μου φανέρωσε το όνομά της αλλά άκουσα ο ίδιος ανάλογο τηλεφώνημα μετά από λίγο καιρό και κατάλαβα ποια ήταν και τί ήθελε… Οραματίστρια της περιοχής που ήταν πρώτη στις αγρυπνίες αλλά και εύκολη στις συκοφαντίες… Είδατε; Διεκδικούμε το ύψος ενώ κατρακυλούμε στο χάος… Όπως ακριβώς συνέβη με το τάγμα του Εωσφόρου… Ονειροβατούμε σε μια εικονική τελειότητα ενώ βρισκόμαστε στην απόλυτη νοσηρότητα… Νομίζουμε πως ομολογούμε Κύριο τον Θεό μας, με το να κρεουργούμε ανελέητα τον ομόπιστο αδελφό μας… Πιστεύουμε πως ξεφύγαμε από το στόμιο του Άδη, και τελικά μας κερδίζει η σύγχυση και η πλάνη…
Η μόνιμη μετάνοια, μας κρατάει σε διαρκή ταπείνωση γιατί μας υπενθυμίζει τα πεπραγμένα του παρελθόντος αλλά και μας προφυλάσσει από τα επιφερόμενα του μέλλοντος αν αφήσει η Χάρη του Θεού αδέσμευτα τα πάθη που πάντα κουβαλάμε μέσα μας… Η επίγνωση της πνευματικής μας ένδειας και της μεγάλης απόστασης που μας χωρίζει από τον Θεό, μας καθιστά φιλότιμους αγωνιστές… Κάνει την άσκηση στην οποία υποβάλλομε τον εαυτό μας μέθοδο απορροής του Θείου ελέους και τρέφει την Χριστοζήτηση, οικοδομεί την προσωπική μας κατάρτιση και επιμελείται την ψυχική μας εξισορρόπηση… Αν η άσκηση αυξάνει οποιαδήποτε ψευδαίσθηση υπεροχής είναι πρακτικώς επιζήμια και αποτελεσματικώς θανατηφόρα γιατί την συντονίζει ο διάβολος… Μόνο ο αληθινά ταπεινός και ο διαρκώς μετανοών μπορεί να ελπίζει, αυτός λούζεται στη Χάρη και μετέχει στην αναστάσιμη χαρά, αυτός μόνο έχει πληρότητα ψυχής και εκπέμπει οξυγόνο θείας ζωής… Τελικά αυτός μόνο σώζεται και εμπνέει σε άλλους διάθεση σωτηρίας… Γράφει ένας σύγχρονος Άγιος Ιεράρχης, ο αείμνηστος Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης τα εξής: “χάρισέ μας Κύριε την Αγία Ισορροπία.” Αμήν! »
(Απομαγνητοφωνήθηκε και εστάλη από την κυρία Εύα Τορνεσάκη, Ιστορικό – Αρχαιολόγο)
