Γράφει η Μαρία Μαυρουδή
Αποχαιρετάμε σιγά σιγά τις διακοπές των Χριστουγέννων που με τόση ανυπομονησία περιμέναμε μικροί και μεγάλοι και ταυτόχρονα αποχαιρετάμε και τους καλικάντζαρους που σύμφωνα με την παράδοση τελείωσαν τις διακοπές τους και εκείνοι και έτσι την ημέρα των Φώτων επιστρέφουν ξανά στα έγκατα της γης προσπαθώντας να κόψουν το δέντρο που κρατάει την γη με ένα μεγάλο πριόνι ή ακόμη και με τα δόντια τους.
Η ιστορία με τους καλικάντζαρους ανήκει στην μαγεία των εορτών και η παράδοση τους θέλει να βρίσκονται επάνω στη γη μέχρι την εορτή των Φώτων. Καθένας πλάθει την εικόνα τους όπως η φαντασία του θέλει. Έτσι για κάποιους, οι καλικάντζαροι είναι μαύροι, άσχημοι, πολύ ψηλοί και φορούν σιδεροπάπουτσα. Για άλλους έχουν κόκκινα μάτια, πόδια τράγου και είναι τριχωτοί. Ενώ για άλλους είναι κουτσοί, στραβοί, μονόφθαλμοι . Όλες όμως οι απόψεις συμφωνούν ότι πρόκειται για ανόητα και κουτά πλάσματα.
Κατά το χρονικό διάστημα των διακοπών τους κάνουν αρκετές ζαβολιές, οι οποίες σταματούν απότομα την ημέρα των Φώτων, επειδή φοβούνται την αγιαστούρα του παπά και έτσι εξαφανίζονται από προσώπου γης, τραγουδώντας..
Φεύγετε να φεύγουμε
κι έφτασε ο τουρλόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του…
Χρόνια πολλά και του χρόνου! Με το καλό να τα ξανασυναντήσουμε τα καλικαντζαράκια μας πάλι του χρόνου!
Και ας μην ξεχνάμε να κρατάμε ζωντανά τα έθιμα αφού , είναι η παράδοσή μας, είναι ο πολιτισμός μας είμαστε όλοι εμείς.
