Γράφει η Χαριστή Φανουράκη Κουκουμπεδάκη
Κρίμας να φεύγουν χρήσιμοι και τση πρεπιάς αθρώποι
να γίνουνται φτωχότεροι οι εδικοί μας τόποι…
Ήσουν γιατρός κι εγιάτρευγες τα πάθη των αθρώπω
και όλοι σ’ αγαπούσανε για τον καλό σου τρόπο…
Η μοίρα σου σε δίκασε μα στάθηκες μπεντένι
που δύσκολο στη θέση σου άλλος να υπομένει…
Δεν έσκυψες την κεφαλή γιατί χες περηφάνια
κι ας σ’ έδερνε η μοίρα σου καιρούς μα και ζαμάνια…
Ήσουν γιατρός τση προσφοράς όλα αυτά τα χρόνια
κι ας σήκωνες πίκρες πολλές σαν το βουνό στα χιόνια…
