Κείμενο – Φωτογραφίες: Ουρανία Ρινακάκη
Κύκνειο άσμα μιας εποχής της Πόμπιας που αυτό το ρολόι τη συμβόλισε.
Λιτό στην κατασκευή του και επιβλητικό αφού δέσποζε στην πλατεία του Μνημείου, στο κέντρο του χωριού και η φωτογραφία του , το συμβόλιζε .
Κτίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 50 από έναν άξιο Πομπιανο, τον Μηνά Πεδιαδιτακη, και όπως λέγεται , στη μνήμη της κόρης του που έχασε πρόωρα. Έτσι πήρε και το όνομα του: Το ρολόι του Μηνά.
Μέτρησε με συνέπεια το μεγάλωμα μας , τις αγωνίες και τις επιτυχίες μας, τη χαρά , τη λύπη, τις προσδοκίες, τις απογοητεύσεις , τους ενθουσιασμους μας . Σταθερός και κρυφός Δάσκαλος της αξίας του Χρόνου. Ειδε και άκουσε πολλά και πάνω του ακούμπησαν ,στην κυριολεξία, 3 γενιές και παραπάνω μαθητών /τριών του τοπικού Γυμνασίου -Λυκειου από όλα τα γύρω χωριά , κάθε πρωί πριν να πάνε στο σχολείο και κάθε μεσημέρι , περιμένοντας το λεωφορείο της επιστροφής τους. Πόσα όνειρα και νεανικές αναζητήσεις στη σκιά του . Μέτρησε τις γιορτές , τα γλέντια και τους αποχαιρετισμούς του χωριού, τους προσωρινούς και τους αιώνιους. Άντεξε σεισμούς.
Αρκετά χρόνια πριν κι αφού τα ρολόγια υπήρχαν πια παντού, στα χέρια και στα σπίτια μας , έπαψε πια να χτυπά τις ωρες κι οι δείκτες του έμειναν κολλημένοι στην ίδια ώρα.. Ο χρόνος είχε αρχίσει να μετρά αντίστροφα για το ίδιο και ερήμην του.
“Έφυγε” κι ο μόνιμος φροντιστής /συντηρητής του ο αξέχαστος Δημοκράτης Χαμηλακης , παλιωσαν οι ξύλινες σκάλες του εσωτερικού του που οδηγούσαν στο μηχανισμό. Ένα από τα αξιοθέατα , τα απαγορευμένα λόγω επικινδυνότητας, των παιδικών μας χρόνων.
Άλλαξε η πλατεία, “εκσυγχρονίστηκε” ως και ο τάφος του καπετάνιου της Πόμπιας . Ήλθε κι η σειρά του τώρα κι ας ήταν μεγαλόπρεπα. Οι υπηρεσίες είπαν ότι ήταν ετοιμόρροπο κι αποφάσισαν με συνοπτικές διαδικασίες να το κατεδαφίσουν και να ανακτήσουν ένα όμοιο.
Έγιναν προσπάθειες να μην κατεδαφιστεί από κάποιους ρομαντικούς του χωριού που θεωρούν ότι το ρολόι , ως ένα από τα χαρακτηριστικά κτήρια του μαζί με τον παλιό Αη- Γιώργη, τις βρύσες και το Γυμνάσιο έπρεπε να είναι διατηρητέο . Πρότειναν την ανακαίνιση και τη στήριξη του με μελέτη από μηχανικούς που έχουν ανάλογη εμπειρία . Υπερίσχυσε “η εκσυγχρονιστική ματιά ” και οι συνοπτικές διαδικασίες των υπηρεσιακών ειδικών , της δημοτικής αρχής και των τοπικών αρχόντων. Με την υπόσχεση την προφορική, γιατί σχέδια δεν έχουμε δει , ότι θα ανεγερθεί όμοιο, αποφασίστηκε η κατεδάφιση του.
Εύχομαι να επαληθευτεί η υπόσχεση, για την αποκατάσταση της αισθητικής του τοπίου, με μια επισήμανση . Όσο κι αν μοιάζει , ίδιο δε θα είναι, γιατί στους τοίχους του δε θα κατοικούν οι προηγούμενοι χρόνοι και η ιστορία τους. Κι αυτά είναι τα “ασημικά” του κάθε τόπου και του δικού μας που θέλουν προσοχή και φροντίδα.
ΥΓ.: Να με συγχωρούν οι φίλοι αν γίνομαι μελοδραματική . Γνωρίζω ότι όσοι είχαν την ευθύνη για την απόφαση αγαπούν το ίδιο ίσως και περισσότερο το χωριό από τους ρομαντικούς. Είχαν διαφορετική εκτίμηση σε ένα ευαίσθητο θέμα και έλαβαν υπόψη τους την εξοικονόμηση χρόνου και χρημάτων. Τα «ασημικά» όμως θέλουν άλλες προτεραιότητες. Το λεω γιατί επίκειται “ανακαίνιση ” του Γυμνασίου.
