Κάποτε είχα ένα μόνο στόχο.
Να ζήσω. Να καταφέρω να ζήσω.
Ακούγεται τώρα παράξενο αυτό αλλά στα χρόνια τα δικά μας, μες στην Κατοχή και τον Εμφύλιο, ήταν ένα επίτευγμα.
Στη ζωή μου έχω δει τέτοιες χαρές, τόση αγάπη από τον κόσμο, σαν να ήμουν σπλάχνο από τα σπλάχνα τους, σαν να ήμουν παιδί τους.
Ώρες ώρες βούρκωνα.
Βουβαινόμουν.
Δε μπορούσα να μιλήσω.
Έλεγα στον εαυτό μου:
Να θυμάσαι ότι αξιώθηκες εσύ, ο γιος του κυρ Παναγιώτη του τσαγκάρη, να δεις αγάπες και χαρές που δεν τις έβαζε ο νους σου και που δεν ξέρουμε αν τις άξιζες κιόλας.
Αναρωτιόμουν αν αξίζω αυτή την αγάπη και προσπαθούσα με τον καιρό να γίνομαι καλύτερος, πιο ταπεινός, πιο καταδεκτικός, αλληλέγγυος, πιο έντιμος, πιο εντάξει.
Ένα με τον κόσμο.
Ένα με αυτούς.
Δεν απέφευγα τους ανθρώπους.
Βρισκόμουν ανάμεσά τους, δίπλα τους.
Να τους νιώθω, να τους καταλαβαίνω, για να μπορώ και στα έργα μου να μιλάω για τους καημούς και τα προβλήματά τους, που ήταν και δικά μου παλιότερα.
Δεν ξεχνούσα τον τσαγκάρη πατέρα μου.
Δεν ξεχνούσα τη μητέρα μου στη φάμπρικα, τη μητριά μου παραδουλεύτρα.
Νίκος Ξανθόπουλος
Σήμερα έφυγε από τη ζωή.
…………………………………………………………………..
Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΟΣΑ ΑΓΑΠΗΣΑ
Πηγή: Πρόσωπα
