Του Μιχάλη Στρατάκη
Πάει, λοιπόν, έφυγε και ο Λαοκράτης Λευτέρης Χαλβατζής, για τους τόπους όπου εφύλαγε τις ιδέες του, για να μη μπορούν να τις αγγίζουν οι κακοί.
Τον γνώριζα καλά όσο ήμουνα σταλισμένος στη Σαλλονίκη, ήμασταν και φίλοι και αληθινοί σύντροφοι.
Άλλωστε, τον Λαοκράτη καλά τον γνώριζες και με μόνο μια κουβέντα που θα ‘χες μαζί του.
Ο άνθρωπος αυτός ήταν διάφανος, σαν το φως του ήλιου, σαν το νερό της πηγής, σαν την ψυχή του αφιερωμένου σε μεγάλες, πανανθρώπινες Ιδέες.
Όλα τα ζάλα του στη στράτα της Αριστεράς, από την ημέρα που βρέθηκε στη θέση του πρώτου γραμματέα της Νεολαίας Λαμπράκη μέχρι και την τελευταία φορά που μπόρεσε να σύρει τα πόδια του στην πορεία της Αριστεράς με ανθρώπινο πρόσωπο, ήσανε ζάλα ταπεινότητας, ευγένειας, πίστης στις Ιδέες του και σιγουριάς ότι θα ‘ρθει η ευλογημένη ώρα που θα λευτερωθεί ο Άνθρωπος από τους δυνάστες και δήμιους του.
Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, για τα μαθήματα που μου ‘δωσε δίχως να χρειάζεται να μιλεί.
Θα τον θυμούμαι με αγάπη, να αγκαλιάζουμε μαζί τον αλησμόνητο Λεωνίδα Κύρκο, στα σαλλονικιώτικα ξεσαλώματα μας, τότε που ταξιδεύαμε καβάλα στα σύννεφα των ονείρων μας.
Ήταν τα μοναδικά ονειρεμένα ταξίδια ολόκληρης της ζήσης μας.
Αγαπημένε Λαοκράτη, καλοστραθιά.
Κράθιε μου ένα συννεφάκι σιμά σε σένα και στον Λεωνίδα.
