Κείμενο: Γιώργος Αεράκης
«Ε θείε, βάλε με θείε!»
Αυτό άκουγε κάθε βράδυ ο Γιώργης Κοντογιάννης (Ζαφειρογιώργης) από δεκάδες παιδιά καθώς στεκόταν στην είσοδο του κινηματογράφου του.
Είχε ένα βλοσυρό ύφος το οποίο όμως ήταν εντελώς πλασματικό γιατί στην πραγματικότητα είχε μια καρδιά μπαξέ που μέσα άνθιζε και καρποφορούσε υψηλής ποιότητας χιούμορ.
Έπρεπε όμως να δείχνει πυγμή.
Να μην του πάρουμε τον αέρα.
«Πόσα λεφτά έχεις βρε»;
Ρωτούσε τον πιτσιρικά.
«Ένα φράγκο θείε» απαντούσε αυτός.
Το εισιτήριο κόστιζε δύο.
Η διαφορά μεγάλη αλλά όχι αγεφύρωτη.
«Καλά. Μπες. Αλλά θα κοιτάζεις με το ένα μάτι».
«Ευχαριστώ θείε».
Όταν ξεκινούσε η ταινία, άφηνε να περάσει κανένα δεκάλεπτο και μετά λίγους-λίγους για να μην κάνουμε φασαρία, μας άφηνε να μπούμε και να δούμε το έργο.
Καλοστραθιά Ζαφειρογιώργη!
Και αν υπάρχει θεέ μου Παράδεισος, άφησε τον να μπει.
Γιατί στο Σινέ-Ρεξ μάθαμε ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος εκτός από αυτόν που βλέπανε τα δυο μας μάτια.
Και ήταν ένας κόσμος μαγικός, γεμάτος μουσική και χρώματα που μας περίμενε να τον ταξιδέψουμε.
Κάποιοι το τολμήσαμε!
Φωτό ΑΝΩΓΗ – Γιώργος Μπαγκέρης.
