Του Γιώργου Καλογεράκη*
Η διαδρομή από το Ηράκλειο στα Χανιά και από τα Χανιά στο Ηράκλειο, στην αρχή μας φαίνονταν παιγνίδι. Το ταξίδι το κάναμε δυο δυο, τρεις τρεις, με όσους είχαν αυτοκίνητα. Μόλις είχαμε διοριστεί «δασκάλοι» στα Χανιά. Το ημερολόγιο έδειχνε το σωτήριο έτος 1986, (Αύγουστος). Ο Προϊστάμενος, ο Στέλιος ο Τζομπανάκης, μας τοποθέτησε όλους τους Ρεθεμνοηρακλειώτες στον Αποκόρωνα. Για να είμαστε, λέει, κοντά στον τόπο μας.
Μέχρι τα τέλη του Σεπτέμβρη, ακολουθούσαμε αυτό το «βιολί». Κάθε Παρασκευή μεσημέρι, μαζευόμαστε στις Βρύσες και αναχωρούσαμε. Μετά από μερικά Σαββατοκύριακα, ο δρόμος Χανιά – Ηράκλειο και Ηράκλειο – Χανιά μας «έπεφτε» βαρύς. Πολύωρο ταξίδι, κούραση και βαρεμάρα.
Ο Γιώργης ο Κουντούρης ήταν στο σχολείο του Μπαμπαλή (Αγίων Πάντων). Ο Σπύρος ο Μαγκουφάκης στον Εμπρόσνερο. Ο Βαγγέλης ο Σπαντιδάκης στους Αρμένους. Ο Αλέκος ο Φασουλάκης στον Σαμωνά. Ο Μανόλης ο Μανωλιτσάκης στον Βατουδιάρη. Ο Δημήτρης ο Αλεξάκης στην Εξώπολη. Ο παπά Πέτρος Ψυλλάκης στο Παϊδοχώρι. Ο Βαγγέλης ο Σταματάκης στον Αλίκαμπο. Ο παπα Αντώνης στον Φονέ. Ο παπά Βαγγέλης στη Μάζα. Ο υποφαινόμενος στη Ραμνή. Ο Μανόλης ο Δημητρουλάκης με τη σύζυγό του Φωτεινή και την Κατερίνα τη Γιασεμάκη στο Νιο Χωριό.
Μετά το σχολείο, ότι κάναμε, το κάναμε όλοι μαζί. Είμαστε πλέον μια παρέα. Στις συνελεύσεις του Συλλόγου, μαζί. Στην πόλη των Χανίων, μαζί. Στις καφετέριες, μαζί. Στις ταβέρνες και στο κρασί, μαζί.
Έτσι, κυλούσαν οι μέρες μας πριν από 36 χρόνια. Το πρωί στην τάξη, το απόγευμα και το βράδυ με την παρέα. Στον Αποκόρωνα. Στα «ορεινά σκολειά» και στα «καμπίτικα». Ο Μανόλης με τη Φωτεινή και την Κατερίνα, ήταν σε καμπίτικο σκολειό. Είχαν και δυο μικρά παιδάκια. Ο Μανόλης, ήταν ο σοφός και ο μεγαλύτερος της παρέας. Αναζητούσαμε τις ατάκες του, αναζητούσαμε την παρέα του, αναζητούσαμε την ηρεμία της φωνής του. Και λυπούμαστε που δεν μπορούσε, λόγω των παιδιών του, να μας ακολουθεί καθημερινά, παρά την επιμονή μας.
Εκείνον τον Μανόλη θυμούμαι.
Στο Τριθέσιο Δημοτικό Σχολείο, στο Νιο Χωριό Αποκορώνου.
Σ’εκείνο το σχολείο που το είχε κάνει υπόδειγμα για όλους μας.
Το αναγέννησε κτηριακά.
Το εξόπλισε με άφθονα μέσα διδασκαλίας και εποπτικό υλικό.
Έκανε χαρούμενη η αυλή, γεμάτη με λουλούδια, φυτεμένα από τον ίδιο και τη Φωτεινή.
Και εκείνη την αστείρευτη αγάπη, μια αγάπη που «ξεχείλιζε», για τους μαθητές του.
Ο Μανόλης ο Δημητρουλάκης.
Έτσι τον φέρνω στη μνήμη μου.
Εγώ είχα μια μεγάλου κυβισμού μηχανή Χόντα. Μια μηχανή ψηλή, για χωματόδρομους, 600 κυβικών.
-Θα κάτσεις Μανόλη να σε πάω μια βόλτα ; του είπα μια μέρα.
-Ναι, μου λέει.
Και κάθεται.
Μπήκαμε στον Εθνικό από τις Βρύσες και τραβήξαμε προς τα Χανιά.
Στη διαδρομή άνοιξα λίγο το γκάζι. Τον ένιωσα να σφίγγεται απάνω μου. Δεν είπε τίποτα.
Όταν επιστρέψαμε μετά από λίγο, κατέβηκε και μου είπε ότι ήταν η πρώτη φορά που κάθεται σε τέτοιες μηχανές αλλά και η τελευταία.
Αυτόν τον Μανόλη θυμούμαι.
Στα Σχολεία του Αποκόρωνα.
Τα περισσότερα απ’αυτά έχουν κλείσει.
Εκείνον τον Μανόλη θυμούμαι.
Σήμερα Δευτέρα 3 του Οκτώβρη που έμαθα τον «χαμό» του.
Εκείνον τον Μανόλη θυμούμαι.
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος στο 1986.
Εκείνον τον Μανόλη αποχαιρετώ.
Και αναλογίζομαι τι είναι άραγε ο χρόνος ; Τι είναι η ζωή;
Καλό ταξίδι παντοτινέ μου φίλε Μανόλη !!!
Καλό ταξίδι !!!
* Ο Γιώργος Καλογεράκης είναι Δάσκαλος και Δ/ντής στο Δημοτικό Σχολείο Θραψανού
Φωτογραφία: Αίθουσα Γραφείου του Δημοτικού Σχολείου στο Νιο Χωριό Αποκορώνου.
Μάιος 1986.
Ο Διευθυντής του σχολείου Μανόλης Δημητρουλάκης στο μέσον.
Ο Γιώργος Καλογεράκης αριστερά και η Κατερίνα Γιασεμάκη δεξιά.
