Γράφει η Καίτη Συγκελάκη- Λουλάκη*
Πελαγία μου δεν ξεχνώ:
– Πόσες φορές μοιραστήκαμε το ίδιο κρεβάτι αγκαλιά,
– Πόσες φορές, δηλαδή κάθε μέρα, με καλούσες να μοιραστούμε το μεσημεριανό φαγητό.
– Πόσες φορές τραγουδήσαμε, παίξαμε μαζί, γιατί ήσουν ένα ζωηρό, γελαστό και ναζιάρικο κοριτσάκι.
Συγκλονίστηκα με το μισεμό σου.
Για μένα όλη η οικογένειά σου ήταν στήριγμα και ένα σημαντικό κομμάτι της επαγγελματικής μου ζωής στα πρώτα μου βήματα.
Τελευταία εικόνα σου, ένα καλοκαίρι στον Κομμό, που τελείως τυχαία κάθισα δίπλα σε ένα κορίτσι ξαπλωμένο στην παραλία.
Φυσικά δε σε γνώρισα.
Εσύ μου μίλησες και στα μάτια σου είδα τη χαρά και τη συγκίνηση που ήταν αμοιβαία.
Λυπάμαι πολύ για σένα, που έφυγες τόσο νωρίς.
Λυπάμαι όμως και για τους γονείς και την αδελφή σου που έμειναν πίσω σου, να ζουν με τον καημό της απώλειάς σου.
Εύχομαι να βρουν τη δύναμη να αντέξουν.
Κάνε κι εσύ ό,τι μπορείς από εκεί ψηλά να απαλύνεις τον πόνο τους.
Καλό σου ταξίδι κοριτσάκι μου…
* Η κ. Καίτη Συγκελάκη- Λουλάκη είναι συνταξιούχος Δασκάλα
