Του Γιώργου Βιτώρου
«Παλιά συνήθεια ήταν τότε στα χωριά της Κρήτης, όταν γύριζε το δειλινό ο άντρας από τα χωράφια, να του `χει η γυναίκα ετοιμάσει χλιαρό νερό, να σκύβει και να του πλένει τα πόδια. Ένα δειλινό γύρισε ο παππούς μου κατακουρασμένος από τη δουλειά, κάθισε στην αυλή, κι ήρθε η γυναίκα του με μια λεκάνη χλιαρό νερό, γονάτισε μπροστά του κι άπλωσε να του πλύνει τα σκονισμένα πόδια. Ο παππούς μου την κοίταξε με συμπόνια, είδε τα χέρια της που τα `χε φάει η καθημερινή λάτρα του σπιθιού, είδε τα μαλλιά της που είχαν αρχίσει κι άσπριζαν, ”γέρασε πια η κακομοίρα, συλλογίστηκε, άσπρισαν τα μαλλιά της στα χέρια μου”, τη λυπήθηκε. Σήκωσε το πόδι, έδωκε μια στη λεκάνη με το νερό και την αναποδογύρισε.
”-Από σήμερα και πέρα, γυναίκα, είπε, δε θα μου πλένεις τα πόδια. Δεν είσαι μαθές δούλα μου, γυναίκα μου είσαι και κυρά μου..!!’»
[Από την ”ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ”, του Νίκου Καζαντζάκη]
Άντρας που στη γυναίκα ντου
σκεφτεί ν` απλώσει χέρα,
τα παντελόνια που φορεί
να τα πετάξει πέρα…!!!
[Αρ. Σταυρακάκης – Δάσκαλος – τ.Δήμαρχος Δήμου”ΚΟΥΡΗΤΩΝ”]
