Γράφει ο Δημήτρης Σταυρουλάκης
Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα των τελευταίων μηνών, πολλές σκέψεις βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και ταλανίζουν το νου των ανθρώπων. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό!
Ο σκεπτόμενος άνθρωπος οφείλει να αντιλαμβάνεται τα καθημερινής υφής προβλήματα και να τα μετουσιώνει σε προτρεπτικούς λόγους αγάπης προς τον συνάνθρωπο.
Γίνεται όμως αυτό στις μέρες μας;
Μια έκφραση που χρησιμοποιείται σε τέτοιες περιπτώσεις, αντικατοπτρίζοντας μάλιστα το παραπάνω φαινόμενο είναι η εξής: Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ωσεί παρών και οιονεί απών, τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες.
«Σαν» να είναι παρών και «σαν» να είναι απών, μήπως και «σαν» να ζει;
Η παρομοίωση αυτή μπορεί να ερμηνευτεί ως ειρωνική τρόπον τινά, αφού ο άνθρωπος δεν πρέπει μόνο να «υπάρχει» αλλά και να «είναι»!
Άλλωστε, η λέξη άνθρωπος είναι σύνθετη από: άνω+θρώσκω, δηλαδή είναι το ον που προσανατολίζεται και κινείται προς τα εμπρός, άρα είναι γεμάτο αισιοδοξία και στόχους.
Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε όλη την υφήλιο, ίσως χωρίς αναστρέψιμη ελπίδα σε πολλούς τομείς της ζωής μας, συστήνουν αυτοπειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση, προσφυγή στον εσωτερικό μας κόσμο.
Είναι, βλέπετε, το δυσκολότερο πράγμα να κατέχει κανείς το σωκρατικό γνώθι σ΄ αυτόν, την αυτογνωσία δηλαδή που οδηγεί σε ορθές κρίσεις και αποφάσεις. Μήπως και αυτό λείπει από τη ζωή μας;
Αναλογιζόμαστε προς τα πού οδεύουμε;
Ερωτήσεις διαχρονικές στο πέρασμα των χρόνων που ελάχιστοι τολμούν να απαντήσουν.
Βέβαια, είναι εγγενές χαρακτηριστικό στο άτομο να υποκύπτει στα πάθη και τα λάθη του και να «χάνεται» στο λαβύρινθο της αβεβαιότητας και των γρήγορων ρυθμών ζωής.
Γι’ αυτό ο καθένας ας σταθεί όρθιος στις επάλξεις, με νηφαλιότητα και οξυδέρκεια.
“Αντίσταση και ανάκαμψη, για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπιστούμε ό,τι κινδυνεύει”.
