Ανάρτηση: Νατάσα Γιαννακάκη – Μανώλης Στεφανουδάκης
ΑΝΑΠΗΡΟΣ.
Τρομάζεις;
Εγώ είμαι αυτός.
Φοβάσαι να πεις τι λέξη ε;
Εγώ δεν την φοβάμαι τόσο.
Καθόλου δεν τη φοβάμαι.
Μη σου πω ότι δεν την ξέρω κιόλας.
Εσύ γιατί;
Γιατί φοβάσαι;
Μια λέξη είναι,
μια ταμπέλα,
μια ιδιότητα.
Που μάλιστα ΕΣΥ…
δημιούργησες για μένα,
χωρίς εμένα.
Και με βάφτισες.
Επειδή έφτιαξες έναν κόσμο να σου ταιριάζει.
Να ταιριάζει σε όλους σας.
Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σας.
Έναν κόσμο για εσάς και εμάς.
Χωρίς εμάς.
Ναι χωρίς.
Κάποτε ένας τυφλός δεν μπορούσε να διαβάσει ούτε να γράψει.
Κι έμενε πίσω. Δεν μπορούσε να κάνει αυτό που σχεδόν ο καθένας μπορεί.
Δε μπορούσε να συμμετέχει σε έναν κόσμο πλημμυρισμένο από σύμβολα και γραφές.
Και μετά…
Ήρθε ένα σύστημα. Ένας κώδικας ανάγνωσης και γραφής των τυφλών. Και διάβασαν κι εκείνοι.
Διάβασαν με αυτά που, μόνο, είχαν.
Κάποτε.
Κάποτε ένας κωφός δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει γλώσσα για να επικοινωνήσει.
Κι έμενε πίσω.
Πολύ πίσω.
Ένιωθε σαν εξωγήινος.
Κι εσύ τον κοίταζες σαν αξιοθέατο.
Και μετά…
Μία γλώσσα τον έκανε ακριβώς όπως κι εσύ.
Χρησιμοποίησε γλώσσα, την νοηματική γλώσσα και έκανε αυτό που ακριβώς έκανες κι εσύ.
Είχε γλώσσα.
Με αυτά που ήδη είχε.
Κάποτε.
Κάποτε ένας παραπληγικός δεν μπορούσε να μετακινηθεί σε μέρη όπου πήγαινες κι εσύ.
Δεν μπορούσε να μετακινηθεί καθόλου.
Και μετά…
Φτιάχτηκαν αμαξίδια, ειδικά αυτοκίνητα, θέσεις στάθμευσης στις πόλεις, διαβάσεις.
Και έκανε αυτό που κάνεις κι εσύ.
Κάποτε.
Κάποτε
και τώρα
και πάντα,
ματώνει το σώμα μου να σου φωνάζω για τις δυνατότητες μου,
να ουρλιάζω θέλοντας να επικοινωνήσω μαζί σου όπως κι εσύ.
μα εσύ δεν ακούς.
Ποτέ δεν ακούς.
Δε σου ζητώ να αλλάξεις τίποτα.
Χώρο ζητώ να μου δώσεις.
Χώρο και χρόνο.
Και ελευθερία.
Κι εγώ.
Εγώ που επικοινωνώ με διαφορετικό τρόπο.
Εγώ που αισθάνομαι διαφορετικά από εσένα.
Εγώ που έχω μερικές δεκάδες αισθήσεις περισσότερες από εσένα.
Εγώ που είμαι αυτιστικός.
Εγώ,
Αλήθεια!
θα πάψω να είμαι…
ΑΝΑΠΗΡΟΣ.
Η αναπηρία είναι αναπηρία όσο η κοινωνία της το επιτρεπει.
ΟΧΙ.
Δεν υπάρχει ίση μεταχείριση.
ΟΧΙ.
Δεν υπάρχει ίση πρόσβαση.
ΟΧΙ.
Δεν υπάρχει ίδια αντιμετώπιση.
Ούτε στην εργασία,
ουτε στην αναψυχή
ούτε στο συναίσθημα.
Δεν υπάρχει ίση μεταχείριση πουθενά.
Δεν υπάρχει ανοχή.
ΜΟΝΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΑ.
Είναι καιρός να αφυπνιστούμε.
Είναι καιρός να αλλάξουμε!
Ας πούμε ΟΧΙ σε μια κοινωνία πιο ανάπηρη από την ίδια την αναπηρία!
3 Δεκεμβρίου 2024- ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Ας αλλάξει κάτι.
Ας αλλάξουμε κάτι.
Μπορούμε!
Σήμερα, αύριο, κάθε μέρα.
Μ.Ε.
