Γράφει ο Αντώνης Κουκλινός
Κοπελάκι του δημοτικού εκειά στη τετάρτη με πέμπτη, τάξη θα ‘μουνε απου μα σε πέψανε καλοκαίρι στη κατασκήνωση στο Βροντήσι.
Μα σε κατεβάσανε πρώτα στσι Μοίρες κι απος ήρθενε το φορτηγό τση Παναγίας τση Καλυβγιανής με τη μουτσούνα και μα σε βάλανε στη καρότσα ούλα τα κοπέλια και μα σ’ ανεβάσανε στο Βροντήσι.
Εκειά μα σ’ υποδέχτηκε ο πατέρας Χριστόφορος…
Απου τη πρώτη μέρα με ξεχώρισε από τ’ αποδέλοιπα κοπέλια και η αιτία ήτονε πως έπαιζα μπουκόλυρα και ετραγούδουνα κι όλας…
Εκειά ήτονε και ο φίλος μου ο Σκαρπαθιωτάκης ο Γιώργης από το Ντυμπάκι, ο σημερινός λαγουθιέρης και μαέστρος που ζει στη Κω.
Εκατάφερε και ήσασέ μου μνιά λύρα με ένα φύλλο του ‘’αθανατου’’ ο Γιώργης και τη νε βάστουνα στη χέρα μου σα ντο λυράρη και διασκέδαζα ούλα τα κοπέλια.
Είχενε μνιά στέρνα απόξω από το μοναστήρι και βουτούσαμε τα μεσημέργια και πχιάναμε και καβρούς από τσι καταπότες απου τρέχανε τα νερά.
Ένας τόπος γεμάτος δροσοποτάδα με μυρτιές, βάτους και πλάτανους απάνω στα κατσάβραχα.
Οι βρύσες να κουτσουναρίζουνε το νερό στσι γούρνες και να θωρείς τσι μέλισσες να μαζώνουνε τη γύρη απο τσι θύμους και τσι αγκαραθιές Παναγία μου μνιά ν’ ομορφχιά.
Η κουφάλα του πλατάνου ήτονε μπακάλικο και πουλούσανε και γκαζόζες παγωμένες βουτημένες μέσα στσι γούρνες απου ήτονε μπούζι το νερό.
Η κατασκήνωση λειτουργούσε με πάρα πολλά κοπέλια και τα διδάγματα που παίρναμε ήτονε πολύ σημαντικά.
Μαθαίναμε να λειτουργούμε ομαδικά και να σεβόμαστε τους άλλους, με καθημερινές εκδρομές και διάφορες δραστηριότητες.
Τα χρόνια πέρασαν… μεγαλώσαμε και σε αρκετά γλέντια που έπαιζα έτυχε και διασκεδάσαμε παρέα με αυτόν το μερακλή άνθρωπο και καλό ιερωμένο. Ξαναβρεθήκαμε με το πατέρα Χριστόφορο το 2015 στο ίδιο μέρος… δε μού ‘χενε ξεχασμένα ούλα τα θυμούντονε.
Η χαρά μου απερίγραπτη αλλά και η θλίψη μου που μετά από λίγο καιρό μας άφησε χρόνους…
Η Μονή Βροντησίου δεν θυμίζει πλέον εκείνα τα χρόνια με τη ζωντάνια και τα γέλια των παιδιών μιάς και οι κατασκηνώσεις δεν λειτουργούν.
Έκαμα μνιά βόλιτα στα κτήρια που μας φιλοξενούσανε και ένοιωσα ένα ”κόμπο” στη ψυχή μου…!
Φεύγοντας ανεμάζωξα τσι μνήμες μου, πήρα και τη φωτογραφία με τον πατέρα Χριστόφορο να του θυμούμαι σάμε να ζω κι αναπνέω…!
Δευτερογούλης του δεκαενιά….αντώνης κουκλινός.
