Της Ζαμίας Λαζανάκη*
-Μαμά να χτυπήσω;
-Δεν είναι κανείς μέσα αγάπη μου .
-Μήπως είναι μέσα η κυρία μου;
-Όχι ,δεν είναι.
-Οι συμμαθητές μου;
–Κανείς δεν είναι μέσα. Θυμάσαι που είπαμε ότι όλα τα σχολεία έκλεισαν και δεν ξέρουμε πότε θα ξανανοίξουν;
-Θυμάμαι μαμά. Εσύ Θυμάσαι τις πρώτες μέρες που ξεκινήσε το σχολείο πόσο πολύ έκλαιγα κάθε πρωί;
-Θυμάμαι αγάπη μου.
-Θυμάσαι που τότε η κυρία με έπαιρνε αγκαλιά και όταν δεν μπορούσε μου έδινε να κρατάω αγκαλιά μια κούκλα που είχε το όνομα μου;
-Θυμάμαι…
-Τώρα μαμά η κούκλα μου θα είναι στεναχωρημένη που έχει τόσες μέρες να με δει;
– Θα την πάρεις ξανά αγκαλιά και θα της εξηγήσεις κορίτσι μου.
-Πότε μαμά;
– Δεν ξέρω…
– Μου λείπουν οι συμμαθητές μου η κυρία και η κούκλα μου!
– Το βράδυ θα κάνουμε βιντεοκλήση και θα τους δεις.
-Μαμά , η κυρία με έβαζε πάντα να κάθομαι δίπλα της…
Θα της πεις να καθίσω δίπλα της το βράδυ;
-Ναι….Θα της το πω.
11-4-2020.
28ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου.
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
